Minister Bijleveld van Defensie wil agressievere politiek

Afgelopen week debatteerde de Kamer over de Defensiebegroting voor 2019. Die groeit als kool. Volgend jaar € 1,3 miljard er bij. Dat blijkt zo veel dat Defensie niet genoeg mensen heeft om alle grote projecten te kunnen bestellen. Van de 88 lopende projecten hebben er 25 vertraging. Ondertussen roept de minister dat het personeel op de eerste plaats komt maar is er geen geld voor een fatsoenlijk pensioen voor het personeel, is er nog geen nieuwe cao, is er nog altijd geen genoegdoening voor de chroom-6 slachtoffers en gaan meer mensen weg bij Defensie dan er bij komen.

Al zeventien jaar lang woedt er een oorlog tegen terrorisme. Die oorlog is permanent geworden, met nog meer terroristen en verslechterde veiligheid in het Midden-Oosten, Europa en Nederland als gevolg. Daarbij zijn nu ook de nieuwe Koude Oorlog en de bijbehorende retoriek gekomen. Alles wijst erop dat minister van Defensie Bijleveld blind achter de oorlogshitsers aan blijft lopen.

De VS, NAVO en Europese leiders wedijveren met elkaar om de grootste defensiebudgetten, het mooiste wapentuig en de grootste legers. Verdergaande militarisering waarmee alleen maar meer mensen in gevaar worden gebracht. Ten koste van onze sociale zekerheid. Daarom is weerwoord tegen deze agressieve politiek en ontspanning in de relaties met Rusland noodzakelijk.

Dat zou ook goed zijn voor onze krijgsmacht. Één van de grote problemen van de krijgsmacht is de inzetbaarheid. Er zijn te weinig Nederlandse militairen voor alle buitenlandse avonturen. Dit probleem zou verkleind kunnen worden als we de Nederlandse bijdrage in Litouwen beëindigen. Er zijn zo’n 250 militairen uitgezonden op permanente oefening voor een versterkte NAVO-macht aan de Oostzee. Daar zijn 18 NAVO-landen aanwezig in Polen, Estland, Letland en Litouwen om de angst voor de Russen te dempen. De Nederlandse bijdrage die sinds het voorjaar van 2017 bestaat, zou tijdelijk zijn. Inmiddels is het semipermanent geworden.

We moeten stoppen met de aanwezigheid in Litouwen om de nodige lucht te geven aan de organisatie. Bovendien kan dit bijdragen aan de nodige ontspanning in de relatie met Rusland. Ook de Russen zijn bang, maar dan voor die gezamenlijke troepenmacht op de stoep. Op een politieke manier moet aan ontspanning worden gedaan.

Toch is de NAVO in crisis. De Amerikaanse president eist geld voor de wapenindustrie, of beter gezegd voor zijn eigen wapenindustrie. De Franse president Macron beschouwt hem als latente vijand. Samen met de Duitse bondskanselier pleit hij inmiddels voor een Europees leger met een Europese veiligheidsraad. Los van de Amerikanen.

Ondertussen regent het projecten voor Europese Defensiesamenwerking, waarmee landen steeds meer gedwongen worden om bijvoorbeeld ook de wapenindustrie te subsidiëren voor innovatie. Deze ontwikkelingen zijn de laatste jaren in een stroomversnelling gekomen.

Dan hebben we ook nog Hoge Commissaris Mogherini, die vanuit de Europese Commissie een oorlogsfonds — het heet eufemistisch “Europese vredesfaciliteit” — van 10,5 miljard wil oprichten, waarmee buiten de begroting om, ook wereldwijd, nog meer mondiaal oorlog gevoerd kan worden. De minister van Defensie Bijleveld zei laatst dat ze niet een Europees leger ingerommeld wilde worden. Dit zijn allemaal stapjes daarnaartoe. Toch weigert zij het oorlogsfonds van Morgherini af te wijzen.

Kijk naar wat er gaande is in Europa: ik vrees dat de grote jongens, die grote militaire industrieën, de wapenindustrie, ervandoor zullen gaan met de buit. En wij dan? Moeten we daaraan meedoen? Het lost het gevaar van oorlog in Europa niet op, noch de militaire avonturen in de rest van de wereld. Ik zeg nee.