Meer dan tien jaar geleden kreeg ik wat met een expat. Dat ging eigenlijk vlotter dan ik had gedacht, ik vond hem wel grappig, leuk gezelschap, maar echt vallen voor hem deed ik niet. Dat ik niet voor hem viel, begon meer en meer aan me te knagen. Na een klein half jaar besloot ik om, met lood in mijn schoenen, bij hem langs te gaan en te vertellen hoe de vork in de steel zat. Ik kon gevoelsmatig echt niet verder. Ik voelde me een huichelaar. Hij deed nog een lieve poging om me vanuit zijn thuisland te overtuigen om de relatie toch voort te zetten. Hij stuurde een bos rozen naar mijn huis. Ik was geroerd, maar vertelde hem meteen dat het geen invloed had op mijn keuze en gevoel. Vervolgens werd ie kwaad. Hij vond dat ik er een week over na moest denken. Dat dat geen invloed op mijn besluit had, leek niet echt door te dringen.

Ik kan me voorstellen dat mensen hun twijfels hebben bij Katinka Simonse, beter bekend als Tinkebell. Tink is begaan met de minder bedeelden, de behoeftigen, de mensen in de wereld die het minder getroffen hebben dan zij. En dat zijn er nogal een boel.

Des te meer ik erover nadenk, des te bozer ik word. Wat is het toch met vrouwen en dat eeuwige gehang in de slachtofferrol? Dat eeuwige geklaag?

In het eerste jaar van mijn studie zag ik – in het kader van onderwijs over seksualiteit – een korte film, waarin twee bejaarden seks met elkaar hadden. De docent vertelde dat de film telkenmale veel beroering onder studenten gaf. Veelal werd er geschokt gereageerd. Het confronterende beeld van twee ouderen, ongemakkelijk manouvrerend in bed, riep vooral walging op bij jonge mensen. Men zat er duidelijk niet op te wachten.