Het schijnt een vak te zijn. Crisis-communicatie. Slimme mannen en vrouwen die tijdens een uit de hand gelopen situatie onze gezagsdragers met raad en daad bijstaan.

Ik haalde mij aan het eind van deze week de woede op de hals van de grote familie rond GeenStijl. Ergens op Twitter had ik het gewaagd om geweld tegen journalisten van PowNed toe te juichen.

Je hoort het steeds vaker om je heen. De politie mag best wat meer bevoegdheden krijgen. Justitie mag heus wel wat dieper speuren. Wie onschuldig is heeft immers niets te vrezen? Helaas.

De doorbraak in de moordzaak rond Marianne Vaatstra heeft de discussie over een nationale DNA-database weer nieuw leven in geblazen. Zestien miljoen sporen in een computer.

Voor Bert hoeft het allemaal niet meer zo nodig. Hij is 49 jaar oud en wel klaar met de eenzame lange dagen die doelloos aan hem voorbij trekken.

Soms lijken de regels van de wet niet menselijk. Houden ze geen rekening met ons gevoel voor rechtvaardigheid. Met mededogen en logisch nadenken. Maar dat is slechts schijn.

Er is veel te doen over Derek Ogilvie. Links en rechts wordt hem van alles verweten. Voornamelijk een gebrek aan goede smaak. Maar is er niet meer aan de hand? Want wat is eigenlijk het verschil tussen een ordinaire oplichter en Derek Ogilvie?

De slachtoffertrein heeft in Nederland definitief vaart gekregen. Met een gunstig politiek klimaat van repressie en het loerende gevaar van een onveilige maatschappij denderen we door. Nog even en het slachtoffer is aanklager en beul tegelijk.

We zijn in Nederland dol op slachtoffers en we willen het liefst dat ze oneindig veel meer rechten krijgen in de rechtszaal. Dat klinkt heel nobel.