Ze sloeg bijna haar kopje thee omver. “Op wie heb jij nou gestemd, ik wil het nu weten,” riep ze vanaf de andere kant van de kamer. Haar vader probeerde vooral de thee te redden in onze discussie. Mijn nicht, een gepassioneerde tandheelkundestudent aan de universiteit van Ankara, probeerde een bekentenis uit mij te krijgen. De woonkamer was al een tijd stil geweest, maar ik had aan haar blik gezien dat ze niet klaar was met mij. “Je weet er niks over, ik woon er middenin,” zei ze.

Al een week dwaal ik rond in de stoffige straatjes van Sorgun, de kleine stad waar mijn ouders vandaan komen. Nieuwe winkeltjes en nieuwe mensen. Voornamelijk Syriërs. Kinderen die luid in het Arabisch met elkaar kwebbelen op straat. Het is allemaal nieuw voor mij. Sorgun, een stad van 50.500 inwoners in het inner-Anatolisch gebied in Turkije, heb ik altijd heel typisch gevonden. Mode kwam er altijd jaren later en westerse muziek was nergens te bekennen. Ik waande me altijd voor even in een andere wereld.