J S Molen

  2. De vrouw van Hendrik VIII kan best door een zwarte actrice gespeeld worden
    Donald White, Hazel Scot, Camilla Williams, Dean Dixon, Marian Anderson, Roland Hayes, Thomas “Blind Tom” Wiggins, George Bridgetower, Robert McFerrin, Leontyne Price, Henry Lewis, Nina Simone, James DePriest, Martina Arroyo, Sanford Allen, Jessye Norman, Yvette Devereaux, Wynton Marsalis, Sheka Kanneh-Mason een kleine selectie mensen uit slechts een van de vele domeinen van de (hogere) Kunsten.

    Natuurlijk is de huidskleur niet relevant om te bepalen of je een rol wel mag vertolken, een muziekstuk mag uitvoeren, wat voor beroep je mag kiezen, wat je politieke voorkeur mag zijn… Net zoals dat geld voor vrouwen, hetero’s, lhbti****’ers al dan niet kleurig of kleurloos.

    Zoals Ayaan Hirsi Ali subtiel opmerkte tijdens het interview met Twan Huys gisteren in het Buitenhof: “Ik heb nooit stilgestaan bij mijn huidskleur. Huidskleur is het meest oppervlakkige kenmerk van ieder mens”.

    Uitvoerende kunstenaars worden gekozen op competenties die nodig zijn om de essentie en emoties die de maker voor ogen had over te brengen naar het publiek. Een selectie procedure waarover we het allang met elkaar wel eens zijn, hier, in het verlichte westen. Cross-dressing was overigens in het theater van de oude Grieken al vanzelfsprekend. Zelfs in de keiharde neo-liberalistische financiële wereld is de opvatting toegedaan dat het om performance gaat en niet over kleur.

    Daarom is het misschien verstandig om een onderscheid te maken tussen artistieke en activistische doelen. Een groot deel van de kritiek op de wokeculture is een reactie op het gebrek aan wederkerigheid binnen dat gedachtegoed zelf.

    Voor de woke beweging is het essentieel om werkelijk alles te problematiseren inclusief onderwerpen die tot voor kort geen probleem meer leken te zijn. Een veel geuite klacht van deze club gaat over het fenomeen “cultural appropriation”. Het idee hierachter is dat je alleen iets kan weten of voelen wanneer je het zelf hebt ondervonden. Daarom eist deze club dat, bijvoorbeeld, acteurs (m/v) alleen rollen mogen vertolken als ze aantoonbaar behoren tot de identiteitsgroep van het personage. Een krankzinnig en contra intuïtief idee natuurlijk die echter, opvallend genoeg, geen enkele rol mag spelen bij het schrijven van een script die het publiek moet laten “ontwaken”.

    Kunst voedt de geest. Kunst is in staat om je horizon te verruimen, andere ideeën toe te laten, slechte ideeën te onderscheiden van goede ideeën door satire bijvoorbeeld. Kunst geeft inzicht in ons vanzelfsprekende doen en laten, zorgt voor paradigmaverschuivingen. Wanneer kunst wordt gepolitiseerd om de geschiedenis te herschrijven of de boodschap van de maker te verkrachten ben je bezig met een histomat 2.0.

    Moet de BBC dan maar overgaan tot “trigger warnings” of “duiding” voorafgaand de uitzending? Zo van: U gaat nu kijken naar een fictief verhaal (deels) gebaseerd op ware gebeurtenissen en personages maar met een activistische boodschap en is (wetenschappelijk)historisch gezien onjuist. Hendrikje liet zijn vrouw niet onthoofden omdat ze een feministisch mens van kleur was maar meer vanwege een typisch gevalletje van “Wrong time wrong place”. Dat zouden we niet willen, toch?

    Als we het dan toch over paradigmaverschuivingen en satire hebben, dan moet ook een script denkbaar zijn waarin we vanuit het perspectief van een moderne (gekleurde) feministische Aisha de wereld ervaren en waarnemen in het decor van Mekka. Begrijpen we meteen weer waarom context en decor relevant zijn voor de geloofwaardigheid van de “boodschap” van het script.

  4. Hoe WNL meewerkte aan de islamisering door Sayad Salam
    Salam stelt harde grenzen op basis van wat de islam voorschrijft en juist niet op persoonlijke voorkeuren. Hierover is hij zeer duidelijk geweest tijdens de hoorzitting en daarvoor. Hij fungeert slechts als een instrument. Hij verklaarde bijvoorbeeld dat het onderwijsprogramma van de moskee niet door hem (mensen) opgesteld wordt maar door de islam. Een eigen interpretatie geven is een zonde. Ziehier de nederigheid in zijn volle glorie! Nederigheid ten aanzien van de islamitische metafysica gebaseerd op de heilige geschriften Koran, Soenna en Hadith.

    Boeken die tot in detail beschrijven wat je wel of niet mag eten, denken, kleden, douchen etc. Hoe je jezelf moet opstellen naar anderen en welk onderscheid je daarbij moet maken. Wat de straffen zijn voor overtredingen of afvalligheid. Om nog maar niet te spreken over de regels die worden gesteld als naaktheid zijn intrede doet. Wetten, regels en normen die niet ter discussie gesteld kunnen worden omdat ze tot ons zijn gekomen via onfeilbare bronnen. Minachting voor alles wat daar van afwijkt, is dan slechts het gevolg van oprechte trouw aan de onweerlegbare “echte waarheid”.

    Een dialoog of debat met andersdenkenden is dan volkomen zinloos omdat er geen sprake meer is van een “level playing field”. En daar kunnen we niet echt goed mee omgaan. Wat te doen wanneer we het niet eens willen worden over de spelregels? Moet je elkaar deplatformeren omdat hij/zij duidelijk is in grenzen stellen? Ook als die grenzen niets met persoonlijke voorkeur te maken hebben maar onvoorwaardelijk noodzakelijk zijn om uitvoering te geven aan zijn of haar geloofsideologie.
    Een politieke ideologie die bij voorbaat de rede uitsluit om altijd bij de eigen waarheid uit te komen noemen we totalitair. Dat soort stromingen hebben een vergelijkbare metafysica; een leider, een waarheid, een volk en het liefst een vijand. Elke vorm van kritiek kan daarom legitiem een kopje kleiner gemaakt worden. Afijn, we kennen de voorbeelden van Han uit de vorige eeuw(en). Daarom zijn we zo alert wanneer we in onze samenleving symptomen van totalitair denken en handelen waarnemen.

    Op een of andere manier zijn we niet in staat die waakzaamheid handen en voeten te geven als het gaat om religie en militante islam in het bijzonder. We blijven volhouden dat we met personen te maken hebben die een eigen interpretatie geven aan het woord van Allah en boodschapper. Zelfs als die personen bezweren dat het geen interpretaties zijn maar waarheden door simpelweg te verwijzen naar de bronnen.

    Maar als een dialoog is uitgesloten wat moeten we dan? Als een of meerdere partijen bij waarheidsvinding verschillende premissen hanteren hoe kunnen we dan als kiezers beoordelen wat een goed of slecht idee is? Wat goed is voor samenleving? Waarvoor te kiezen of af te wijzen en op basis van welke informatie? Om de democratie in stand te houden zeg maar. Dat is pas een dilemma! Door uit te sluiten ondermijn je de waarden die de democratie funderen.

    Maak een afspraak met Salam; geen bier, geen handen, geen tafelgasten! Oké doen we! We gaan gewoon een aantal thema’s behandelen zoals; evolutietheorie, vrouwen en rechten, causaliteit, gelijkwaardigheid, vrijheid van meningsuiting, wat anderen mogen drinken of eten, wanneer geweld geoorloofd is etc. Heb jezelf nog onderwerpen? Zorg voor een waardig opponent (geen commissielid dus). Spreek af en zorg dat een ieder evenveel spreektijd krijgt om zijn/haar standpunten toe te lichten en te reageren op elkanders visie! De waanzin komt dan vanzelf boven drijven.

    Iemand zei eens:
    “Elke mening namelijk die niet daadwerkelijk aan een serieuze kritiek onderworpen wordt, zal voor de meeste mensen op den duur niet meer zijn dan een vooroordeel, iets dat ze niet goed begrijpen, laat staan zouden kunnen verwoorden of verdedigen. Dat is op zich genomen nog tot daar aan toe, maar als een mening niet meer bekritiseerd wordt, dan bestaat bovendien het gevaar dat die mening betekenisloos wordt. Want zonder debat wordt elke mening, hoe waar ze ook is, beroofd van zijn vitale betekenis voor het karakter en het gedrag van mensen.”

  5. Iraanse staat is geen zelfmoordterrorist, er komt geen Derde Wereldoorlog
    In ieder geval kan Shervin weer opgelucht ademen. De liquidatie van een geliefd “briljant strateeg en coalitievormer” zou Khamenei een legitimatie geven om kritische burgers de mond te snoeren. Het kan verkeren.

    Iran heeft de kritische burger nu zelf een legitieme reden gegeven om zich uit te spreken. En uit de protesten blijkt dat die kritiek zich niet alleen beperkt tot de vliegtuigramp.
    Wellicht moeten we, vanuit het perspectief van Iran, over rampen spreken. Enerzijds de tragische dood van onschuldige mensen door pure incompetentie. Anderzijds het totale verlies van de eigen geloofwaardigheid, wereldwijd maar vooral in eigen land. Iran wist vrijwel onmiddellijk de oorzaak van de crash te benoemen. Verklaarde dat het wetenschappelijk onmogelijk is dat deze situatie zich zou voordoen. En ging daarna zelfs een stapje verder door de wereld uit te dagen om het tegendeel te bewijzen. Zelfs nadat Iran moest buigen voor de feiten deed het nog een poging de verantwoording bij de vijand neer te leggen. Javed Zari (minister Buitenlandse Zaken) over het neerhalen van een burgervliegtuig: “Een menselijke fout in tijden van crisis veroorzaakt door Amerikaans avonturisme heeft tot een ramp geleid”.

    Niet bepaald een slimme strategie die zorgt voor binnenlandse eensgezindheid. Eerder een strategie die vergelijkbaar is met amateuristisch poker spelen; bluffen terwijl de kaarten open liggen. Het is ook een typerende paniek reactie van een club met een solipsistisch wereldbeeld. Pijnlijker is misschien wel het gebrek aan inlevingsvermogen; dat de burger zich eenvoudig laat manipuleren door middel van leugenachtige propaganda. Dat een buitenlandse interventie in combinatie met de gevoelige (imperialistische) geschiedenis van Iran voldoende houvast zou bieden om protesten de kop in te drukken. Een uitdrukking van minachting ten aanzien van het beoordelingsvermogen van de eigen burger.

    Mensen die op basis van feiten conclusies willen trekken zijn de moedige kritische burgers, ongeacht tot welk kamp ze behoren of worden geschaard. Laten we het bij de feiten houden; dan pas steun je en sta je naast de “moedigen”.