In de zomer van 2007 liep ik voor de eerste maal bij mijn (ex) uitgever binnen om het manuscript van mijn debuutbundel in te leveren. Ik zat in een kantoor en keek uit op de Herengracht terwijl mijn uitgever druk doende was een partijtje boeken voor me uit te zoeken. Ik staarde vol adoratie naar de bekende schrijvers in de muurvullende boekenkast. Binnenkort zou ik daar tussenstaan!

Volkert van der Graaf woont sinds mei dit jaar in Apeldoorn. Ik woon ook in Apeldoorn. Samen met nog 157.315 anderen. Er zijn nogal wat mensen die het erg vinden dat Volkert in Apeldoorn woont. Dit zijn vooral mensen van buiten de plaats. Van Apeldoorners zelf heb ik nog geen onvertogen woord over de kwestie gehoord. Het kan ze namelijk geen reet schelen. ‘Iedereen moet ergens wonen,’ is de meest gehoorde zin als ik om me heen informeer. Gelijk weet ik weer waarom ik nooit van die Veluwse zandgronden afkom. Ons bent hier zoalig nuchter.

Afgelopen week werd vereniging Martijn verboden. De Hoge Raad oordeelde dat “de vereniging de gevaren van seksueel contact met jonge kinderen bagatelliseert, dergelijke contacten zelfs verheerlijkt en haar opvattingen ook propageert”.

Tussen al het heftige nieuws van afgelopen tijd door, het verdwenen vliegtuig, de gemeenteraadsverkiezingen, Obama die als eerste het vierde seizoen van Game of Thrones te zien krijgt, Wilders zijn vuilspuiterij, viel één bericht mij speciaal op. Er werd in de (social) media weinig aandacht aan besteed, maar het bleef lang in mijn hoofd drammen.

Vroeger had ik een elpee van John Lennon en Yoko Ono: Some time in New York City. Eén van mijn lievelingsnummers was: ‘Woman is the nigger of the world’. 1980 was het, en ik een fanatieke ‘actiepuber’. Ik liep mee in alle demonstraties denkbaar en had een imposante protestbuttonverzameling.