Op zondag 15 maart 2015, onder het kopje “Shit, not again”, las ik het nieuws van de zelfmoord aanslag op twee kerken in Pakistan, waarbij 14 onschuldige doden en 78 gewonden vielen. De aanval is opgeëist door Jamaat-ul-Ahrar, een splinter fractie van de Pakistaanse Taliban (niet te verwarren met de Afghaanse Taliban). In 2013 werd op een zondag een kerk in Peshawar gebombardeerd, waarbij 85 mensen het leven verloren, en is de grootste aanslag op de christelijke gemeenschap in de geschiedenis van Pakistan. Deze aanval werd opgeëist door Jundullah, een andere splinter beweging van de Pakistaanse Taliban.

Rabbi Abraham Isaac Kook zei ooit over Jeruzalem “net zoals sommige harten van steen zijn, zo zijn er ook stenen met een hart”. Een zeer adequate beschrijving van het oude stadsdeel van Jeruzalem. Een stad waar miljoenen mensen het hoogtepunt van hun religieuze en spirituele gevoel beleven. Zoals bijvoorbeeld afgelopen weekeinde, toen de Christenen de opstanding van Jezus uit zijn dood vierden. De Heilig Grafkerk werd bezocht door pelgrims vanuit binnen en buitenland om fysiek aanwezig te kunnen zijn bij de dienst van de plek van de wederopstanding. Behalve, natuurlijk, duizenden Palestijnse Christelijke ‘net-geen’ pelgrims uit Gaza en de Westelijke Jordaanoever.