Een maand voor de parlementsverkiezingen van november 2006 bracht premier Jan Peter Balkenende een boekje uit: Aan de kiezer (brieven aan bekende en onbekende Nederlanders). ’s Middags had hij een officiële presentatie, waar hij de bundel overhandigde aan de seniore CDA-premier Piet de Jong en schaatster Marianne Timmer. Campagneman Jack de Vries vond het verschijnen van dit boek eindelijk een prima aanleiding voor Balkenende om naar Pauw & Witteman te gaan.

Petje af voor Geert Wilders. Eerst brengt hij, samen met Rita Verdonk, de VVD naar de rand van de afgrond. Daarna splijt hij het gedecimeerde CDA in twee kampen. De vraag is of het met die partij ooit nog goed zal komen. Blijkbaar is dat besef bij Ab Klink inmiddels ook ingedaald, maar er is eigenlijk geen weg terug. Noch voor Klink, noch voor Maxime Verhagen.

Als de minister van Verkeer & Waterstaat de kilometerheffing in twijfel trekt is dat bedoeld als een signaal aan de kiezer en als een signaal aan coalitiegenoot PvdA.

Heeft de PvdA eindelijk een helder standpunt waar niet over valt te marchanderen, is het weer niet goed. Zou het de kiezers dan toch zijn opgevallen dat drie kopstukken van de partij wel heel stoer praten over Uruzgan, maar dat ze het woord Afghanistan structureel mijden?

Mark is een joviale vent die leuk kan debatteren, maar aan het nemen van besluiten heeft hij een broertje dood. Mark wikt en weegt en stelt dan een commissie in om te onderzoeken wat het VVD-standpunt moet worden.

Aardige, enthousiaste man overigens, nooit te beroerd voor een achtergrondgesprekje over smeulende brandjes binnen de Kamer of zijn eigen fractie. Hij twijfelde wel vaker aan het gezag van Mark Rutte, ook voordat hij zich dat voor een open microfoon van EenVandaag liet ontglippen.

Zinspelen op de benoeming van premier Balkenende tot president van Europa werd door het CDA vorige week niet gewaardeerd. Spindoctors van de partij bedachten daarom dat het verstandig was niet op deze speculaties in te gaan. Ze spraken af om lastige journalisten het bos in te sturen met de mededeling dat er niets aan de hand was en zochten daar een spitsvondige omschrijving voor. Zo kwamen ze op de slogan ‘een gezelschapsspel voor de media’. Briljant.

Terwijl in de Kamer het vragenuurtje nog bezig was probeerden pers en politici er vooral achter te komen wat Samsom in zijn email schreef die NRC onderschepte. “Kun je die mail ook even op een flip voor Pauw& Witteman zetten,” vroegen we hem. “Dat lijkt me niet,” antwoordde Samsom, nog verontwaardigd omdat zijn fractiegenoten of aanverwante lieden zijn crie de coeur zomaar hadden doorgespeeld aan de pers.