Kom maar op met die moslimhaat!

“Als het om jullie moslims gaat, zullen wij Duitsers doorgaan waar we met de Joden gebleven waren. Het zou me deugd doen om je voor het eerst te ontmoeten als jouw rook opstijgt uit de schoorsteen.” Als Hasnain Kazim de regels opleest, stijgt gejoel en gelach op uit de zaal. Het is tenslotte de avond van de haatpoëzie, waar Duitse journalisten met vaag islamitisch klinkende namen de meest grove en inventieve haatmail uit hun inbox hardop voorlezen, om er vervolgens smakelijk om te kunnen lachen.

Elke journalist en columnist uit de groep kan kiezen uit een breed palet aan beledigingen, beschuldigingen en racistische verwensingen. Ironisch genoeg zijn veel van de journalisten die ervan beschuldigd worden ‘stealth jihadist’ of ‘undercover agent in de islamisering van Europa’ te zijn zelf niet eens moslim. Om beurten lezen ze voor uit het oeuvre van hun belagers, gezeten aan een tafel die feestelijk versierd is met een mix van Duitse kitsch en knipogen naar hun etnische achtergrond. Zo zijn er Duitse, Koerdische en Turkse vlaggen, een portret van de Turkse premier Erdogan, een Charlie Hebdo-cover, gebedskleedjes en knoflookstrengen.

De meest hatelijke emails winnen prijzen in categorieën als ‘Geachte klootzak’ en ‘Opzegging abonnement’ en worden omlijst met politiek incorrecte grappen over gevoelige onderwerpen, van Hitler tot besnijdenis. Volgens Yassin Musharbash, journalist van Die Zeit, is de kunst om ‘de truffels vanonder de minachting op te graven’:

We weten dat de mails afschuwelijk zijn, maar we willen ons geen slachtoffer voelen of een avond verspillen met huilen om haatmail.

Zo bezien zijn de haatpoëzie-avonden eigenlijk een soort groepstherapie. Ook voor het – vaak geschokte – publiek, dat aan het einde van de vier uur durende show gerust wordt gesteld vanaf het podium: 

Vanavond was het helemaal oké om te lachen om racisme.

Guardian: ‘Bring on the haters: the show that’s getting laughs out of Islamophobia’