Kijk nou 27 oktober 2013
36

Lou Reed dood

Legendarische Amerikaanse muzikant is niet meer

De legendarische zanger, songwriter en gitarist Lou Reed is zondag op 71-jarige leeftijd overleden. Dat meldt het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone. De doodsoorzaak is nog niet bekend gemaakt.

Reed werd in de jaren ’60 van de vorige eeuw bekend als frontman van de band The Velvet Underground. Als soloartiest scoorde Reed hits met nummers als Walk on the wildside, Sweet Jane en Vicious. Albums als New York en Berlin gelden als klassiekers van de rockmuziek, schrijft ook de Volkskrant zondagavond. In zijn werk kwamen rockmuziek en popart bij elkaar.

Rolling Stone: Lou Reed, Velvet Underground leader and rock pioneer, dead at 71

Volkskrant: Legendarische zanger Lou Reed (71) overleden

Geef een reactie

Laatste reacties (36)

  6. GerardLauwman
    “Ome Lou” noemde we hem in de muzikantenkringen waarin ik als twintiger rondhing.
    Rock and Roll animal was mijn eerst kennismaking geweest met het fenomeen “Lou Reed”, een naam die in mijn ogen als puber stond voor alles stond wat vooralsnog onbereikbaar en van ultieme romantische weltschmerz was.
    De op die plaat staande live versie van Sweet Jane dat begint met een lekkere gitaarsolo van Dick Wagner en als het publiek gaat juichen wisten we… dan komt Lou het podium op.

    Toen ik een paar jaar later op een vroege ochtend in A´dam alwaar op een kraakfeest, waar ik eerst al Fabiola had leren kennen, ik met een meisje door de stad zwierf en we uiteindelijk naar haar huis gingen toen het licht was en we 2 dagen in bed bleven. Zij had de bananenplaat op een cassettebandje waar we onophoudelijk naar luisterden; Opeens herkende ik alles: waiting for the man dat ik kende van Herman Brood die het live coverde maar bovenal ik herkende de wereld waar ik deel van uit wilde maken. All tomorrow´s parties en de avonturen van dat moment gaven me voor het eerst in mijn 20 jarige leven het gevoel te weten wie ik was en waar mijn leven heen diende te gaan.

    En nu, ja Ome Lou is nog steeds belangrijk. Ik herinner me een interview met hem en Laurie Anderson. Lou zou geinterviewd worden, maar hij wilde graag dat Laurie en hun hondje er ook bij zouden zijn, we krijgen een Lou Reed te zien die zijn liefde voor haar niet onder stoelen en banken steekt.

    Of Lou Reed stelt zijn foto´s tentoon, en dan vooral zijn commentaren zijn prachtig. Een nukkige oudere man wiens foto daar alleen hangen omdat hij Lou Reed is, ik keek ernaar als fotograaf en het vertederde me want hij stelt zich heel kwetsbaar op, iets publiceren waarvan hij weet dat het zijn stiel niet is, dat was ook duidelijk aan de beelden te zien. Maar foto´s die ik natuurlijk graag zag want tsja, Ome Lou he 🙂
  11. MarkHuisman
    TopTienTijd!

    10. I Heard Her Call My Name: opener kant 2 van in mijn ogen beste album van de velvets, White Light/White Heat, met de wildste gitaarsolo in de geschiedenis tot dan toe

    9. Candy Says, prachtig naief gezongen door Doug Yule, met een hoge uithaal die Lou niet haalde.

    8. New Age Live 1969/New Age Loaded; beide versies werken hoewel met totaal verschillende tekst en andere lead vocalist (live: Reed, studio: Yule) De Loaded versie wint op punten vanwege Yule’s geweldige bassolo die die overigens op ‘Live at Max’s Kansas city’* nog overtreft.

    7. Satelite of Love: meer Bowie dan Reed maar wel heel erg mooi

    6. Sweet Jane: spreekt voor zich

    5. Caroline says/Stephany says: 2 totaal andere versies van in principe dezelde song. Allebei geweldig hoewel deprimerend.

    4. Sister Ray: 17 minuten die nooit vervelen

    3. What goes on: een van de 2 rockers die een mooi contrapunt vormen voor het verder compleet verstilde folky 3e VU album. Met ontzettend gaaf orgel.

    2. White Light/White Heat: De speedkant van de velvets; pompend ritme, constant reperterende zinnetjes, net niet uit de bocht vliegende gitaren, jerry lee lewis achtige rampiano en de snerpende stadse stem van Lou. Waiting for the Man maar dan nog beter.

    1. Sunday Morning: de andere kant: onaardse schoonheid. geschreven ism Cale met de bedoeling om het door Nico te laten zingen. Prachtig geproduceerd -met dat kenmerkende klokkenspel- door Tom Wilson, een van de belangrijkste producers uit de jaren 60 (Like a Rolling Stone, Sound of Silence).
  14. GingerTed
    Mijn favoriet is Heroïn, het meest omstreden nummer van hem, en dan wel in de live-versie op NYC Man dubbell CD waarin het verreweg het meest tot zijn recht komt. Fenomenale uitvoering. Absoluut opzoeken en luisteren als je die versie niet kent. Onvergelijkbaar met de rest van de versies.
  16. a.doorgeest
    Eén van de grootste grootheden uit de popmuziek is niet meer. De pracht en zeggingskracht van een zeer monumentaal oeuvre zullen blijven. Werkelijk – en op de eerste plaats – een steengoed kunstenaar, door en door begaan met zijn werk. Vorig jaar nog in de Heineken Music Hall mogen zien: de man van 70 toen die zijn zang – eigenlijk meer het puur opzeggen van zijn poëzie – noot voor noot op de juiste plek neer wist te leggen, en er zichtbaar van genoot dat het hem op vrijwel ieder moment ook lukte.
    De oude, zeer gewaardeerde artiest op tournee met zijn veel jongere band. De waardering over en weer, hij voor de talentvolle jonkies, waarmee hij mocht samenwerken. Zijn bandleden vereerd dat ze door de grote Reed waren aangezocht voor zijn tournee.
    De helft van de nummers was trouwens daar afkomstig van zijn album dat hij met Metallica maakte; perfecte versies van perfect werk. (Een volkomen onterecht ondergewaardeerde plaat trouwens).
    De man die in alle eenvoud een groots en onverwoestbaar oeuvre tot stand wist te brengen. En alles voor de kunst en de muziek. Een absolute titaan binnen zijn vakgebied…
    1. TonNoort
      Ja, prachtig, hoe vaak ik dit wel niet gehoord heb, het is nog steeds krachtig. Op de middelbare school, in de weekends langs bij Joop (toevallig, een vriend in die tijd) om stoned naar het intro van SweetJane luisteren, en wanneer die strakke riff van Sweet Jane begint, de luchtgitaar te spelen. Geweldig.
    2. TonNoort
      Hij was een onmogelijk mens, te oordelen naar wat journalisten over hem schreven en getrouwd met Lauri Anderson (O Superman, had ze het over hem?)
      Het meeste indruk maakten Berlin en Rock and Roll Animal.
  21. RobGeurtsen
    Kreeg net nog een mooie vermelding in Studio Sport Eredivisie… Ik vermoedde niets.

    De kunstenaar is irrelevant, zijn werk des te meer. Vroeg werk met The Velvet Underground was bijzonder. De eerste plaat van de VU waarbij Lou Reed de enige creatieve leider was, kreeg ik van oudere 18-jarige buurjongens te horen… Ik was 13 jaar oud en hoorde lekker in het gehoor liggende songs met een donkere kant… Candy Says, What Goes On, een song die in de versie van Bryan Ferry weer minstens zoveel indruk achterliet, Pale Blue Eyes ik werd verliefd op een heel vreemd meisje op school, en tot slot het swingende maar voor de puber op een walgelijk zwaar-christelijke school passende ‘Beginning to See the Light’.
    Al gauw kreeg ik van hen ook het eerdere werk, maakte ik met één van de buurjongens sound-tapes en speelde we songs op drum en bas…

    Toen kwam het vroege solo-werk, waarbij Berlin voor altijd onvergetelijk eerlijk en rauw was…. ik dacht daar kan John Lennon nog een puntje aan zuigen (beetje dom, van mij). Daarna kwam Reed’s vreemde metal-geluid werk, over de top, maar ik was intussen in voor alle innovatie en waanzin. Met mijn vader ging ik naar concerten van Cage en Stockhausen… van Lou Reed moest hij niets hebben.

    ‘Drella’ was een meesterwerk net als ‘New York’, en zijn latere albums, vooral ook het live werk was zo meticulous mooi opgenomen, dat je als muziek liefhebber wel moest gaan kwijlen bij het horen van zijn albums.

    Lou Reed is forgettable, zijn werk niet… Het is als met de meeste artiesten, het is hun werk dat geldt… ok niet alle, maar bij Lou Reed geldt dat wel. Als mens en artiest is hij voor niemand een voorbeeld, voor zover ik weet, en in ieder geval niet voor mij.

    The music is not the man.
  23. Reinaert
    Tjonge, hij stond al veertig jaar op de dodenlijst en dan toch nog op een aardige leeftijd het leven uit. Dank Lou.

    ‘But there are things that we can’t know
    maybe there’s something over there
    Some other world that we don’t know about
    I know you hate that mystic shit
    It’s just another way of seeing
    the Sword of Damocles above your head’
  24. MarkHuisman
    [Maar ook als soloartiest scoorde Reed hits met nummers als Walk on the wildside, Sweet Jane en Vicious.]

    Dit is een heel vreemd zinnetje. Ten 1e suggereert het dat hij hits had met de VU. Dat is natuurlijk niet zo. Ten 2e: Sweet Jane is een VU nummer en is nooit een hit geweest voor Reed als solo-artiest [en dus ook niet voor de VU]. Ten 3: Vicious is wel als op single verschenen, soms als a kant, soms als b kant van Satelite of Love, maar, voor zo ver ik weet, in geen enkel land een hit geweest.

    Alleen Walk on the Wildside was een -bescheiden- hit. Neemt niet weg dat ‘ie natuurlijk een aantal briljante, totaal eigenzinnige albums gemaakt heeft en qua invloed enkel vergelijkbaar is met de allergrootsten, Dylan, Beatles, Beach Boys.
    1. RobGeurtsen
      Helemaal gelijk Mark, maar het is niets nieuws. Als iemand bekend is of op tv geweest en kijkers heeft, dan is hij geweldig… Hoezo?

      Als van een muziekartiest een nummer grote bekendheid heeft is het een hit. Onzin, maaaaaaarrrrr…

      wellicht hebben Sweet Jane en Vicious wel heel mooie verkoopcijfers behaald op iTunes of Spotify… etc…

      Ik weet het niet, maar moest hard lachen om dergelijke journalistieke kletskoek… oh ja, Sweet Jane is sowieso geen solo-nummer. De beste opnames zijn van The Velvet Underground.
  30. toshiba
    Steeds meer ‘helden’ uit mijn jeugd overlijden. Groot artiest die ik gelukkig nog Live hebben kunnen meemaken tijdens verschillende concerten. Concerten die ik nog tot bijna in detail kan herinneren. Er zijn maar weinig artiesten die met zo weinig, zoveel impact hadden.