'Britten zien moslims niet als vijanden'

De tegenstelling tussen moslims en andere burgers, die in landen als Nederland en Frankrijk voortdurend wordt gepredikt en aangewakkerd, bestaat niet bij onze overzeese buren in Groot-Brittannië. Dat is de reden waarom types als Geert Wilders er amper gehoor vinden. Moslims worden niet buitengesloten en voelen zich dan ook vooral Brits.

Die constatering komt – voor Nederlanders – uit onverwachte hoek. Fraser Nelson, hoofdredacteur van het conservatieve Britse opinieblad The Spectator betoogt het in een artikel in de al even conservatieve krant Telegraph. Terwijl Nederlandse conservatieve media, zoals Elsevier en de Telegraaf, al snel tegen Wilders en zijn ideeën aan schurken, kiest Nelson voor een heel andere aanpak.

De hoofdredacteur prijst het multiculturele karakter van de Britse samenleving. Volgens hem is dat het beste middel om islamofobie tegen te gaan. Als voorbeelden noemt hij een moskee die te hulp schoot toen een synagoge in de buurt wegens geldgebrek gesloten dreigde te worden. Andersom bood een synagoge een nabije moskee gebedsruimte nadat deze werd platgebrand. Dat laatste gebeurde na de afschuwelijke terreuraanslag op Lee Rigby die op klaarlichte dag werd vermoord door twee moslimfundamentalisten.

Nelson ontkent niet dat er terroristen zijn of andere gevaarlijke radicale types maar die worden volgens hem door iedereen even hard gehaat. De meeste moslims zien de fundamentalisten als een grote bedreiging, niet in het minst voor henzelf. Hij haalt Churchill aan die de voorloper van de Taliban ‘onislamitisch’ noemde omdat ze zich niet houden aan de zeden en gewoonten van het geloof. Alle gelovigen, ongeachte hun religie, hebben eerder de fanatieke aanhangers van het secularisme als tegenstander.

De auteur beschrijft de felle aanvallen van Wilders en zijn mede-oorlogshitser Le Pen op de islam, de politieke winst die ze daarmee boeken en vervolgt dan:

Maar in Groot-Brittannië bestaat islamofobie simpelweg niet als politieke kracht. Wij kennen geen moslimjongeren die rellen in de buitenwijken, zoals je dat in Parijs ziet. Als er in Londen gereld wordt, komt de stad bij elkaar als in een Benetton-reclame. De komende Europese verkiezingen betekenen waarschijnlijk het einde van de BNP (de extreemrechtse anti-islam nationalisten) aangezien de proteststemmen naar de Ukip gaan, een partij die uitzonderlijk succes boekt dankzij het verwerpen van de vooroordelen waar de BNP berucht mee is geworden.  

Ja er zijn ghetto’s en integratie-problemen, constateert hij, maar dat heeft niets met de islam te maken. Hij noemt het verrassend dat mensen dat ook weten en legt uit waarom het zo werkt:

Britse moslims hebben niet het gevoel anders te zijn. In werkelijkheid blijkt uit peilingen dat ze zich sterker identificeren met ‘Britsheid’ dan de gemiddelde bevolking. Het Burgerschap Onderzoek toonde aan dat de meeste moslims twee stellingen onderschrijven: dat de Islam het belangrijkste in hun leven is en dat hun primaire loyaliteit toekomt aan de Britse staat. Het idee dat daar een spanning tussen zou bestaan vinden ze onvoorstelbaar. Dat is misschien waarom Groot-Brittannië consistent niet warm te krijgen is voor het beeld van de moslim als een binnenlandse vijand. Dat is gewoon niet de Britse manier van denken, en is het nooit geweest.