Heeft dit kind straks nog een land?

De klimaatcrisis is voor velen nog steeds een onderwerp dat zich beperkt tot de vergaderzalen, rapporten en nieuwskolommen. In Nederland, dat eeuwenlang bedreigd werd door de zee, lijken slechts weinigen zich om de gevolgen te bekommeren. Alsof de Delta-werken niet alleen de woeste zee maar ook het bewustzijn hebben ingedamd.

Op de klimaattop van de Verenigde Naties in New York sprak deze week de dichteres en klimaatactiviste Kathy Jetnil-Kijiner. Ze woont op de Marshalleilanden, een land met 1100 eilanden dat een enorm gebied in de Stille Oceaan omvat. Die eilanden en atollen worden al duizenden jaren bewoond maar de vraag is hoe lang dat nog mogelijk blijft nu de zeespiegel stijgt als gevolg van de klimaatcrisis. Heeft de dochter van Kathy straks nog een land, of alleen nog maar een paspoort?

In het gedicht ‘dear matafele peinam’ dat ze in New York voordroeg beschrijft ze hoe voorspeld wordt dat de eilanden verzwolgen zullen worden.

they say you, your daughter and your granddaughter, too will wander rootless with only a passport to call home

Maar dan verandert de toon van wanhoop in strijdlust. Ze verontschuldigt zich aan de bewoners van eilanden die al getroffen zijn door natuurgeweld. Niemand zal klimaatvluchteling worden, bezweert ze. Ook al zijn er mensen die de problemen negeren en doen alsof de kleine eilanden niet bestaan. Ze belooft in actie te zullen komen om het tij te keren. Ze belooft aan het kind dat de wereld haar niet in de steek zal laten. Help het haar hopen.

Lees de volledige tekst op het weblog van Kathy Jetnil-Kijiner.

Boven een clip van het gedicht, onder haar speech bij de VN.