Helpen op Lesbos in plaats van feesten op Ibiza

De beelden van vluchtelingen die per boot de gevaarlijke oversteek naar Europa wagen, laten veel Nederlanders niet onberoerd. Een groep vrienden die elk jaar in september naar Ibiza vertrekt om daar te feesten, besloot het dit jaar over een andere boeg te gooien. In plaats van naar het feesteiland, vertrok de groep naar het Griekse eiland Lesbos, om daar te helpen met de eerste opvang van vluchtelingen. Wat begon als een bescheiden initiatief – waar onder meer presentator Johnny de Mol aan meedoet – werd een prachtige actie. Adil Izemrane doet op Facebook verslag van wat de groep op Lesbos tot nu toe voor elkaar heeft gekregen.

Eerder schreef Izemrane nog dat vanwege de grote behoefte aan opvang en zorg, de groep geen tijd had voor verslag via sociale media. “Elke minuut telt momenteel voor de gestrande mensen”, maar woensdag had hij toch tijd voor het verhaal.

De hulptroepen hebben in Nederland al het een en ander aan materiaal verzameld. Op Lesbos zelf doen ze van het gedoneerde geld nog boodschappen. Ze kopen zeven winkelwagens vol, waaronder flesjes water, brood en kaas. Eenmaal op Lesbos, zo schrijft Izemrane, kunnen ze vanaf het balkon van hun appartement in Molivos, ‘een strategisch gekozen locatie’, een boot van de Griekse Coast Guard de haven kunnen zien binnenvaren. Izemrane:

“We tellen in 1 oogopslag tientallen rode en gele zwemvesten… en net zoveel mensen! […] Wij snellen naar onze bussen en vullen onze armen. Emergency dekens, handdoeken, water, appels, bananen en de kaakjes. We moeten wachten totdat de politie ze heeft geregistreerd. Op afstand zien we dat een groot gedeelte van de groep uit kinderen bestaat, sommige vrouwen houden een paar hele jonge kinderen/baby’s in hun armen. Ze zijn allemaal doorweekt en kijken angstig en apathisch voor zich uit. Eindelijk mogen we naar ze toe. We delen het eten en de isolatiedekens uit, dankbaarheid en argwaan mengt zich in hun ogen, niet wetende wat hun hierna te wachten staat.

Het wordt schemerig en we begeleiden de groep van ongeveer 60, allemaal Syriers, naar een provisorisch opgezet tentenkamp op een veldje achter The Captains table. We snellen weer naar de busjes om pampers, babyvoeding, extra droge kleding voor de baby’s en kinderen te halen. Het is heel onwerkelijk want we lopen met spullen in onze handen langs terrasjes aan de haven waar mensen met vrolijke Griekse muziek op de achtergrond zitten te eten. Een schril contrast met de huilende en jammerende kinderen die staan te blauwbekken en te rillen van de honger en kou op nog geen 100 meter afstand. Iedereen van de groep heeft het koud door de zeiknatte kleding, het is chaotisch vanwege het slechte licht en de kleine tentjes waar we ons in moeten begeven maar binnen een uur hebben we alle kinderen omgekleed, warm en droog…overvallen door het kinderleed houden we het zelf allemaal in het eerste uur niet droog.

[…]

Plotseling horen we een klein meisje pijnlijk gillen. Haar vader heeft haar in zijn handen. Ze blijkt een gloeilamp te hebben vastgepakt. Haar vinger zwelt bijna direct op tot een grote witte blaar. Dit lijkt op een 2e-graads verbranding maar waar ga je nu om 23:00 uur een arts vandaan halen. Er worden telefoontjes gepleegd en in de tussentijd koelen we haar handje in een plastic bekertje met water. Stromend water is er niet en de mensen mogen niet van het kamp af omdat ze officieel gearresteerd zijn. Het meisje van 4 jaar blijft huilen. We trekken een doos uit Nederland open met knuffels, het zachte leeuwtje doet zijn werk en verzacht ook de pijn. Na een uur komen er twee andere vrijwilligsters uit Nederlandse dames met een medische achtergrond, ze prikken de blaar door en knippen de huid weg. De vinger wordt verbonden en het meisje is weer rustig.

[…]

 In Nederland zeggen we continue “dankjewel” vaak uit gewoonte, soms uit beleefdheid, een enkele keer gemeend. Het “dankjewel” van de vader van het 4-jarige meisje was een andere dankjewel. Dit was een dankjewel van een man die met zijn vrouw en 2 kindertjes een gevaarlijke overtocht heeft gemaakt en ons bedankte dat we vanuit Nederland waren overgevlogen en klaarstonden op de havenkade om ze op te vangen en te verzorgen. Een dankjewel met waterige ogen voor het drogen en opwarmen, voeden en verlichten van de pijn van zijn 4 jarige dochtertje… Een dankjewel recht uit zijn hart en wat onze harten deed openscheuren…

Jij dankjewel lieve man voor het doen voelen waar het om gaat in het leven…

De behulpzame Nederlanders benadrukken tegenover de redactie van Joop dat ze zich niet willen mengen in de discussie over de vluchtelingen, maar vanuit een inspirerend gevoel empathie en verdraagzaamheid willen creëren.