Hoe zouden wij ons gedragen als we vluchtelingen waren?

Er worden veel en vaak nogal luidruchtig verwijten geuit naar vluchtelingen die in Nederland een veilige plek zoeken. Ze zouden gevaarlijk zijn, zich niet dankbaar tonen, klagen, zich vreemd gedragen, etcetera. Voor de Duitse student Sean Patrick Neun reden om zich eens af te vragen hoe Duitsers zich zouden gedragen als ze zelf in een vluchtelingenkamp of asielzoekerscentrum terecht zouden komen. Zijn Facebook-posting werd meer dan 35.000 keer gedeeld. Hier de vertaling:

Ik denk er vaak over hoe de Duitsers als vluchteling zouden zijn.

Braaf zitten ze in hun onderkomen, houden alles schoon en houden hun mond. Ze weten dat ze dankbaar moeten zijn en dat het nu eenmaal niet normaal is om kritiek te uiten als je hulp krijgt. Voor de Duitse vluchteling is het geen probleem om met honderd mensen een toilet te delen. Geduldig wacht hij met een krant uit het land waar hij verblijft (in de landstaal, die hij al direct geleerd heeft, zoals ook de taal van alle landen waar hij op zijn tocht doorheen is gereisd) op een vrije (en natuurlijk schone) wc om zijn behoefte te doen en zich tegelijkertijd te informeren over de mening die de plaatselijke bevolking heeft over Duitse vluchtelingen.

De Duitse vluchteling heeft geen probleem met andere vluchtelingen die met hem zijn plaats in de accommodatie delen. Hij respecteert altijd de mening van anderen, ook als die luid geuit worden (wat onder beschaafde Duitsers natuurlijk niet echt voorkomt) .

Zijn seksuele driften heeft de Duitse vluchteling altijd perfect onder controle. In het algemeen zijn de Duitse vluchtelingen zeer gemakkelijk in de omgang. Er zijn onder hen geen alcohol- of drugsverslaafden, geen mensen met ongewone seksuele neigingen, geen ruziezoekers, geen lawaaimakers of stillen, geen armen of rijken, geen links- of rechtsstemmers, geen links- of rechtshandigen.

De Duitser weet hoe je moet vluchten. Dat zit in zijn natuur. Voor de lange wandeling heeft hij zijn Jack Wolfskin jack aan dat hij nu eindelijk in het vrije veld kan uitproberen. Altijd weer organiseert hij zich samen met andere Duitsers in carpool-clubs of gebruikt hij het plaatselijke streekvervoer van het land waar hij zich bevindt (waarover hij zich online uitgebreid over geïnformeerd heeft).

Zijn smartphone heeft de Duitser voor zijn vlucht via Ebay verkocht omdat hij weet dat men als vluchteling (net als in het rimboekamp) geen luxe spullen mee moet nemen. Vastberaden trotseert hij wachtend bij het opvangcentrum de koude en blijft daarbij steeds keurig netjes in de rij staan.

In de lokale supermarkt koopt hij slechts water en brood, want op al het andere heeft hij als vluchteling geen recht. Hij weet dat hij helemaal alleen verantwoordelijk is voor de oorlog die hij ontvlucht. Hij weet dat hij eigenlijk in zijn land in naam van de Duitse regering aan het front had moeten vechten, totdat hij en zijn landgenoten gesneuveld zouden zijn.

En hij weet, dat hij en alle anderen Duitsers zijn. Een volk van aardappelen, de een in meer of mindere mate dan de ander, maar allen schuldig en allen karakterloos. En uiteindelijk allemaal tezamen een gelijkvormige aardappelpuree. Zonder klontjes.

(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/nl_NL/sdk.js#xfbml=1&version=v2.3"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs);}(document, 'script', 'facebook-jssdk'));

Ich denke oft darüber nach, wie die deutschen Flüchtlinge wohl wären. Brav sitzen sie da in den Unterkünften und halten…

Geplaatst door Sean Patrick Neun op  donderdag 4 februari 2016