De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
Marokkaanse-Nederlanders zijn het 'benoemen' spuugzat
•
768 keer bekeken
• 
Nadat Johan Derksen Marokkaans-Nederlandse voetballers en families weer eens hard in het verdomhoekje trapte en de ambitieuze VVD-minister Schippers van Volksgezondheid en Sport vol enthousiasme op de bandwagon sprong , raakte Nederland opnieuw in de ban van het zogenaamde ‘Marokkanenprobleem’. Dat dit rücksichtlose benoemen, dat nu al vijftien jaar gaande is, echte consequenties heeft voor vele Marokkaanse-Nederlanders die hier ook maar gewoon een leven proberen te leven, wordt nog al eens vergeten. Vandaar dat broer en zus Jennet en Omar Ahbouk een blog schreven ‘ Namens alle Nederlandse jongeren die Marokkanen worden genoemd ‘ waarin zij proberen uit te leggen hoe de woorden van mensen als Derksen en Schippers kwetsbare jongeren raken.
Moeilijke keuzes Omar en Jennet kwamen als kinderen naar Nederland en groeiden op in Arnhem. Omar heeft een sportschool in de Arnhemse wijk Malburgen, waar hij probeert probleemjongeren op het rechte pad te houden en hen te helpen. Jennet studeerde orthopedagogiek aan de universiteit van Amsterdam en deed onderzoek op het gebied van hulpverlening onder Marokkaanse jeugd. Ze beschrijven de vele moeilijke keuzes en strubbelingen waar je als tiener mee te maken krijgt. Want jong zijn is niet altijd makkelijk, voor niemand:
"Wat als je ook nog eens een Marokkaanse achtergrond hebt? Wat als je ook nog eens moslim bent en je eigenlijk wel heel erg overtuigd bent van dit moslim zijn? Wat als je ouders weliswaar Nederlands spreken maar niet hoogopgeleid zijn, net de touwtjes aan elkaar weten te knopen en er thuis veel spanning is door de zorg voor een gehandicapt broertje? …
Stel je voor dat je je redelijk staande houdt in deze pubertijd. Je maakt de juiste keuzes, gaat hier en daar de fout in maar weet jezelf goed te herstellen. De ‘minder Marokkanen’-uitspraak van Wilders heb je van je af kunnen laten glijden. Het debat over jihadisten en de grappen over je baardje dat je zo nu en dan uit luiheid laat staan, is weliswaar geen pretje maar kun je toch wegschuiven. De zoektocht naar een stageplek die zes maanden heeft geduurd – terwijl autochtone klasgenoten binnen twee maanden een plaats kregen – was frustrerend, maar ook dat heb je achter je gelaten."
Stel je voor dat je je redelijk staande houdt in deze pubertijd. Je maakt de juiste keuzes, gaat hier en daar de fout in maar weet jezelf goed te herstellen. De ‘minder Marokkanen’-uitspraak van Wilders heb je van je af kunnen laten glijden. Het debat over jihadisten en de grappen over je baardje dat je zo nu en dan uit luiheid laat staan, is weliswaar geen pretje maar kun je toch wegschuiven. De zoektocht naar een stageplek die zes maanden heeft geduurd – terwijl autochtone klasgenoten binnen twee maanden een plaats kregen – was frustrerend, maar ook dat heb je achter je gelaten.
Olifantenhuid Maar hoe dik moet de olifantenhuid van dergelijke jongeren worden? Iedereen heeft een breekpunt:
"Eén van de plekken waar je helemaal jezelf kunt zijn en je alle stress uit het dagelijks leven kunt vergeten is op het voetbalveld, of in de gym. Daar ben je gewoon wie je bent en kun je met andere sportliefhebbers je ding doen. En dan gebeurt het. Dan komt die dag. De dag dat je tv aan het kijken bent en Derksen hoort praten over Marokkanen en over deftige clubs die worden verpest door die Marokkanen. Je besluit dat dit niet anders is dan al die andere keren dat het raak was. Toch is dit keer anders. Dit keer voel je het. Je voelt dat je getolereerd wordt en je plekje in dit land altijd ter discussie komt. Ga je hierin mee of pak je de regie terug door zelf te besluiten dat je geen Nederlander bent maar inderdaad die Marokkaan die vanaf nu besluit met andere Marokkanen op te trekken, de verantwoordelijkheid aan zijn laars te lappen en te doen wat hem goeddunkt?"
Genoeg is genoeg, schrijven de beide Ahbouk’s. Ze pleiten ‘niet voor slachtofferrolschap, maar wel voor een eerlijk verhaal’:
"Dat er incidenten zijn op voetbalvelden of waar dan ook met de jeugd is evident maar laten we vooral de focus leggen op de problematiek die daar zichtbaar wordt en niet op etniciteit… Het is dwaas te verwachten dat jongeren met een Marokkaanse achtergrond volledig bijdragen aan dit land, zich inzetten als volwaardig Nederlander maar ze tegelijkertijd selectief weg te zetten als zijnde Marokkaan als het ‘effe’ uitkomt. Volwaardig Nederlanderschap betekent ook dat problematiek moet gaan om problematiek en dat er geen privilege kan ontstaan om het te hebben over etniciteit als het Nederlanders betreft met een Marokkaanse achtergrond. Genoeg is genoeg. "
Gedwongen Journalist Hassan Bahara beschrijft in de Groene zijn ervaringen als jonge Marokkaans-Nederlandse voetballer en deelt de frustratie van de familie Ahbouk:
"Wat frustreert is dat Marokkanen gedwongen worden om erop te reageren. Zij zijn het die moeten vertellen dat Derksen het heus niet bij het rechte eind heeft, dat de zaak echt anders ligt, dat hun argumenten echt niet voor ‘slachtofferschap’ aangezien moeten worden."
Tegenwicht Tegenwicht moeten leveren aan Derksen noemt hij ‘een vernederende taak’ die neerkomt op ‘het bedelen om wat respect, om wat redelijkheid’. Derksen bombardeert Marokkaanse-Nederlanders met een paar lompe opmerkingen collectief tot probleem, maar vervolgens is het hen om publiekelijk te bewijzen ‘dat ze echt niet collectief en inherent problematisch zijn’. Dat is ‘frustrerend’ en ‘woestmakend’, aldus Bahara. Ook hij vraagt zich af of al dat benoemen niet veel meer kapot maakt dan het zogenaamd moet oplossen:
"Iedereen die om aandacht verlegen zit kan ‘een probleem’ met Marokkanen aankaarten. Je zult niet om feiten gevraagd worden… In opiniërend en politiek Nederland wemelt het helaas van zulke geleerde probleemaankaarters. Er gaat geen maand voorbij zonder dat ze Marokkanen op de knieën krijgen, smekend om een waardige behandeling. Als deze maandelijkse oefening in vernedering al zo’n woestmakend effect op mij heeft, wat doet het dan met Marokkanen die jonger zijn dan ik, die niet een veilig middenklassebestaan in de ruimdenkende grachtengordel als verdedigingslinie om zich heen hebben?"
Mislukte voetbalcarrière Bahara is eveneens wars van slachtofferschap, maar pleit voor een eerlijke benadering van alle reële problemen die er zijn. Zo neemt hij nadrukkelijk ook zelf deels de verantwoordelijkheid voor zijn mislukte voetbalcarrière op zich:
"Ik draag schuld, mijn ouders dragen schuld, de voetbalcultuur bij dws draagt schuld. Dit is de eerlijkste analyse die ik kan bedenken. Alleen mij, mijn ouders, mijn achtergrond de schuld geven voor mijn pijnlijke vertrek bij dws is oneerlijk. Alleen de voetbalcultuur bij dws de schuld geven is evengoed oneerlijk."
Daarom zou volgens Bahara dezelfde eerlijkheid ook betracht moeten worden in de analyse van de onvrede en frustratie die bestaat onder migrantenjongeren:
"Hoe zetten deze jongeren zichzelf op afstand van de Nederlandse samenleving, en hoe worden ze op afstand gezet door de Nederlandse samenleving? Deze vragen moeten gesteld worden in de context van een respectvol debat, ver weg van het cynische derksensiaanse ‘benoemen’ dat vooral voortkomt uit een luie en hooghartige minachting voor mensen die allemaal als één pot nat worden beschouwd."
Praat mee
0/1500