Ontknoping: hoe Lidl de goedkoopste broeken laat maken

‘Kledinggenie Lidl tovert op magische wijze spijkerbroeken voor £5.99 tevoorschijn,’ kopte een veelgelezen Britse krant afgelopen week. Een broek voor nog geen 8 euro. Toe maar. Het artikel zelf verhaalde over de briljante wijze waarop de van oorsprong Duitse supermarktketen wederom alle concurrenten de baas was met zijn scherpe prijzen.

De winkel, zo was de uitleg, deelde een nieuwe slag uit in de strijd om het winkelpubliek door nu ook ruim onder de prijs van de budgetkledingwinkels te duiken. Hoe krijgt Lidl dat voor elkaar? Door de enorme koopkracht die de winkelketen heeft en door slimme deals te sluiten, aldus Lidl zelf.

Dat kan Lidl wel roepen en de Sunday Times kan er een jubelend artikel over schrijven, maar het hele concept heeft bitter weinig met magie te maken. Het is immers niet Harry Potter die de goedkope broeken tevoorschijn tovert, maar een jong meisje in Bangladesh. En de reden dat de broek zo goedkoop is, is dat fabrieksarbeiders zoals dat meisje ongeveer 3 cent per afgeleverde broek verdienen.

Dat fabriekswerkers in die oorden door westerse kledingstunters worden uitgebuit is natuurlijk niet nieuw, maar hoe krijgt de Lidl het voor elkaar zelfs onder de prijs van beruchte uitbuiter Primark te gaan zitten? The Guardian zocht het uit.

Ontknoping Om te beginnen gaat het bij de spijkerbroeken van Lidl niet om echte broeken, maar om zogeheten jeggings : een kruising tussen jeans en een legging, met een denim look. De stof is “katoen-rijk”, er zit een elastiek in, één knoop, een rits, twee broekzakken voor en nog eens twee achter. Het geheel zit met simpel stikwerk aan elkaar, franjes zijn weggelaten. Die analyse is belangrijk.

De fabrieken in Bangladesh krijgen namelijk betaald per type stof, hoeveelheid garen, per rits, per knoop. Voor het vervaardigen van een broek zoals verkocht bij de Primark, verdient een fabriekswerker in Bangladesh tussen de 3 en 15 cent per stuk. Door de broeken zo simpel mogelijk te houden qua gebruikte materialen, krijgt Primark het voor elkaar de broeken voor een tientje in de winkel te leggen.

Dat moet voor nog minder kunnen, dacht men bij Lidl. En zo geschiedde. Door goedkopere stof te gebruiken en door vier knopen minder in te kopen per broek, hebben ze de Primark toch maar mooi een poets weten te bakken.

Natuurlijk is Lidl wel op de hoogte van de omstandigheden in landen als Bangladesh. Volgens de winkel zelf werken ze er hard aan om de omstandigheden voor fabrieksarbeiders te verbeteren. Zo geven ze, in tegenstelling tot andere stunters, sommige van hun arbeiders bonussen bij een x-aantal vervaardigde kledingstukken. Maar daar staat dus tegenover dat ze gemiddeld zelfs nog minder betalen dan hun concurrenten.

Ook zegt de Lidl geregeld fabriekscontroles uit te voeren. De rapporten van die controles krijgen het daglicht echter nooit te zien. Want als de Lidl iets niet wil, is dat al te duidelijk wordt dat broeken van minder dan een tientje verre van magisch zijn. Het is een goedkope methode om je kwalijke praktijken onder de mat te vegen.