Spaanse vissers tussen wal en schip

De blauwvintonijn werd jarenlang met uitsterven bedreigd en was hét beeld van overbevissing, piraterij en falend vangstbeleid. Maar het gaat steeds beter met de tonijnstand. Alleen dreigen de traditionele Spaanse vissers er nu aan ten onder te gaan.

Goed nieuws, meldt een visser uit Spanje dinsdag in de Volkskrant: 

We zien de tonijn weer in grote scholen langs komen zwemmen”.

Ook een medewerker van het Wereldnatuurfonds bevestigt het voorzichtige herstel.  Maar met de traditionele Spaanse vissers die al generaties op de blauwvintonijn vissen, gaat het beduidend minder goed. Zij moeten concurreren met de veel efficiëntere ringnetvisserij en dat lukt niet. De kleine vissers werken met een andere vismethode; de traditionele almadraba. Deze vissers kunnen het hoofd niet boven water houden en op subsidie hoeven ze niet te rekenen. Dat is funest voor de Spaanse economie in de kleine vissersplaatsjes waar nu al dertig procent werkeloosheid is.

De almadraba-vissers willen graag een MSC-keurmerk aanvragen zodat ze de hogere prijs voor duurzame tonijn kunnen gaan rekenen. Ze komen ook in aanmerking voor het keurmerk vanwege hun traditionele vangstmethodes, maar ze kunnen het pas krijgen als de stand van de blauwvintonijn weer helemaal hersteld is. Zo lang zullen ze het waarschijnlijk niet volhouden. Het wrange is dat als er alleen volgens de almadraba vangstmethode zou worden gevist, er helemaal geen sprake mee zou zijn van overbevissing van de blauwvintonijn. 

Hoop op herstel

De hoop van de almadraba vissers is nu vooral gevestigd op een snel herstel van de tonijnvoorraad. Als de almadraba-vissers vanwege hun traditionele en duurzame vangstmethodes andere quota zouden krijgen dan de grootschalige ringnetten, die het probleem van overbevissing min of meer hebben veroorzaakt, zou hun vak kunnen blijven bestaan. Maar vooralsnog zit dat er niet in.

Lees het hele verhaal in  de Volkskrant.

CC foto:  Ramon Duran