'Wir haben es gewusst. Wat sympathiek van ons'

In haar column in Buitenhof heeft Désanne van Brederode vandaag onze houding ten opzichte van dictaturen als Rusland op de korrel genomen.

Ik vrees dat er ook in de aanstaande verkiezingstijd weer nauwelijks zal worden gesproken over de Nederlandse omgang met dictaturen als Rusland en China en hun leiders.

De column begon met een lofzang op het tv-programma Van Moskou tot Moermansk van Jelle Brandt Corstius.

Dankzij hen weten wij inmiddels al meer over de misstanden in Rusland dan de gemiddelde Rus zelf. Maar wat doen wij met die kennis? Volgt er na afloop van de serie een avondvullend debat over onze diplomatieke en economische betrekkingen met Rusland? Over de nieuwe onderzeese gaspijpleiding, die straks een Russisch en een Nederlands deel kent? Bij de eerdere herdenking in Katyn, afgelopen week, weigerde Poetin zijn excuses aan te bieden voor de moord op 22.000 Poolse officieren en intellectuelen in 1940, en ook het openbaar maken van de documenten achtte hij niet nodig – de Polen mochten al heel dankbaar zijn dat Poetin samen met de Poolse premier Donald Tusk kaarsen bij het monument had aangestoken. Een eerste gebaar, ja ja. Terecht condoleert Balkenende Polen met het fatale vliegtuigongeluk van gisterenochtend. Maar waarom zwijgt onze regering, steeds als Rusland schandalig met haar voormalig communistische buurlanden omgaat?

Désanne van Brederode maakt niet alleen een verwijt naar de regering, ze houdt ook de kijkers van het programma een spiegel voor:

Echter, als de serie van Brandt Corstius slechts leidt tot de verzuchting: ‘Goh, wat hebben wij het hier in Nederland toch goed!’, dan is dat het toppunt van cynisme. Wir haben es gewusst. Wat sympathiek van ons. Wat zijn we toch betrokken. 

Lees hier de hele column.