Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

3 generaties oorlogstrauma's

  •  
26-07-2013
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
jayne_mansfield_s_car_30030256_st_5_s-high-2
Jayne Manfield's Car laat zien wat oorlogservaringen doen met relaties tussen ouders, kinderen, broers en echtgenoten
Nieuw op Joop: Wekelijks een filmrecensie door Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde.
Jayne Manfield’s Car is een familiedrama met veel uitstekend acteerwerk, veel indringende scènes en veel interessante karakters. Zoveel dat je er minstens twee films mee had kunnen vullen.
Robert Duvall speelt de patriarch van een rijke familie in het zuiden van de Verenigde Staten in 1969. Zijn lome leven wordt verstoord door het bericht dat zijn ex-vrouw, die hem jaren geleden verliet voor John Hurt, is overleden en wordt begraven in haar familiegraf. Haar Engelse echtgenoot en zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk komen over voor de plechtigheid. De spanningen zijn niet van de lucht, maar er al snel blijkt er onverwacht veel chemie tussen de twee families. Zelfs de knorrige oude mannen kunnen het met elkaar vinden.
Komische botsing Aanvankelijk draait het in Jayne Mansfield’s Car om de komische botsing tussen de stijve Britten en de lompe Amerikanen. De film wordt serieuzer als er wordt ingegaan op de oorlogsverledens van de families. Duvall en Hurt vochten in de Eerste Wereldoorlog, hun zoons in de Tweede en voor een derde generatie doemt de dienstplicht in Vietnam aan de horizon. Iedereen heeft zijn eigen manier om daar mee om te gaan. De film laat zien wat oorlogservaringen doen met relaties tussen ouders, kinderen, broers en echtgenoten.
De acteurs krijgen ruim baan om alles uit de kast de halen in een paar ijzersterke scènes. Naast Hurt en Duvall is er uitstekend spel van Kevin Bacon, Ray Stevenson, Frances O’Conner en Billy Bob Thornton, die de film regisseerde en schreef samen met Tom Epperson. Het grote probleem van Jayne Manfield’s Car is dat Thornton en Epperson te veel karakters introduceren en die allemaal een volledig afgerond verhaal willen meegeven.
Overdaad Tegen het einde worden binnen vijf minuten maar liefst drie vader/zoon trauma’s opgelost en dan zijn er nog enkele liefdes en broederrelaties. Door deze overdaad heeft geen van deze verhalen een blijvende impact. Daar komt nog eens bij dat het script een paar gemakzuchtige vondsten bevat om het plot verder te helpen en er een paar lelijke keuzes worden gemaakt in de cameravoering.
Misschien had een getalenteerd en ervaren ensemble regisseur zoals John Sayles of wijlen Robert Altman dit materiaal aaneen kunnen smeden tot iets groots. Thornton scoort een magere voldoende. Niet genoeg om Jayne Manfield’s Car aan te raden.

Meer over:

opinie, lekker
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.