Stop met slachtoffers turven en doe eindelijk iets aan seksisme

Ik ben het beu.

Ik ben het beu om te horen dat seksuele voorlichting geven racistisch zou kunnen zijn.

Ik ben het net zo beu om te lezen dat asielzoekers van ‘onze’ vrouwen moeten afblijven omdat ik me als vrouw opeens deel van een onmondig groepje voel dat eigenlijk niets te piepen heeft.

Ik ben het beu om op het actualiteitenprogramma De Afspraak twee gezaghebbende stemmen als Abou Jahjah en Karel De Gucht op de kap van vrouwen hun politieke agenda’s te zien uitwisselen. De ene durft niet te erkennen dat de islam in vele landen een onderdrukking van seksualiteit voorstaat (zoals gisteren ook Darya Safai getuigde, DM 8/1) en de macht die hij binnen de moslimgemeenschap heeft enkel aanwendt om anderen op hun tekortkomingen te wijzen. De andere, Karel De Gucht, toont zich heiliger dan de paus door op te merken dat een aantal moslims zich vrouwonvriendelijk opstelt nadat hij zelf alle treden van de vrouwonvriendelijke politieke ladder zonder bezwaar beklommen heeft en hij blijkbaar pas opkomt voor vrouwen als er ‘een ander kamp’ mee gemoeid is.

Ik ben het beu te zien hoezeer softies in hun verkrampte politieke correctheid munitie geven aan de haters en hoe hardliners het bestraffen van een achterhaalde seksuele moraal als pronkstuk in hun kraam geheten Bikkelhard Asielbeleid etaleren.

Ik ben het beu om niet enkel te vermoeden maar met zekerheid te weten dat een ferme aanpak overal nodig is, niet alleen op openbare plaatsen, ook op werkvloeren en online. En wat met het vele geweld op vrouwen in de huiskamers?

Dubbele moraal Ik ben het beu om de dubbele moraal te horen, de roep om uitwijzing van vieze bepotelaars en verkrachters terwijl verkrachting in eigen land weinig bestraft wordt.

Ik ben het beu om vast te stellen dat er bijna een extra katern bij de krant kan met dagelijkse berichtgeving over seksisme en dat we desondanks ter plaatse trappelen. Veel berichten spreken voor zich: bijvoorbeeld hoe de oudere Hollywood-actrice Patricia Arquette en de jonge Emma Watson als uit één mond protesteren tegen de loonkloof tussen mannelijke en vrouwelijke acteurs, of het nieuws dat 83 procent van de Belgen zegt dat er ongelijkheid bestaat tussen mannen en vrouwen bij ons vandaag.

Al de analyses, studies, quotes en onderzoeken komen me de oren uit, er zijn er meer dan genoeg, de feiten staan niet eens ter discussie. We dreigen in een toestand terecht te komen waarbij iedereen tot vervelens toe weet heeft van de ingesleten ongelijkheid, en de traditie zich lustig verder zet.

En daarom ben ik de holle woorden ‘respect’ en ‘gelijkheid’ beu in de zoveelste steekvlamverontwaardiging die de volgende week in de media weer perfect op een ander geval toepasbaar is.

Eeuwenoud probleem Ik ben het beu dat wij er mondiaal blijkbaar niet in slagen om verder te komen dan het turven van voorbeelden van een letterlijk eeuwenoud probleem, dat al eeuwenoud was toen Jezus nog in de luiers zat.

Aan iedereen die net zoals ik de aanhoudende stroom berichten rond seksisme en discriminatie beu is: één opinie is niet genoeg, tien opinies evenmin, honderd opinies ook niet. In welke gazetten ze ook staan, uit welke mond ze ook komen, ze volstaan niet. Maar ik geloof wel dat als we allemaal meer onze mond opendoen, overal, altijd wanneer we met ongelijkheid geconfronteerd worden, we iets in beweging kunnen krijgen.

Spreek je uit, bijt van je af als iemand je nafluit, reageer op seksistische uitspraken, familielid of niet, kennis of geen kennis, help een vrouwelijke collega die achteruit geschoven wordt. Het zal soms een kakofonie zijn, een verbaal duel of een dovemansgesprek. Maar beter dat dan belanden waar topvrouw Madeleine Albright ooit voor waarschuwde: “Er is een speciale plaats in de hel voor vrouwen die andere vrouwen niet helpen.” (En om zelf de gelijkheid te respecteren: voor mensen tout court.)

Dit opiniestuk verscheen eerder in De Morgen