Afronden

Zowel in kranten, als op radio en televisie is Harry Mulisch in al zijn facetten herdacht, belicht, geëerd, bijna meer tot leven gebracht dan toen hij nog leefde.

Natuurlijk ken ik een deel van zijn werk, natuurlijk had ik door de jaren heen interviews met hem gezien, ik heb hem zelf één keer zelf mogen interviewen, maar het totaalbeeld dat we de laatste dagen voorgezet kregen was, zacht gezegd, overrompelend. Ik snap heel goed dat zijn boeken ineens de winkel uitvliegen: van deze intelligentie wil je meer, meer, meer. De lawine van mooie gedachten en onvergetelijke uitspraken die uit documentaires, oude gesprekken met hem en nieuwe gesprekken over hem over ons is uitgestort heb ik als weldadig ervaren. Zeker in dit steeds armer en killer wordende klimaat voelde deze lawine als warm en voedend.

Ik wil Voer voor psychologen en De zaak 40 – 61 herlezen, en de prikkelende gedachtenexercitie Siegfried, en zelfs Twee vrouwen, waar ik niet van hield. Eén opmerking uit de documentaire van Cherry Duyns was zo’n typische Mulisch-zonnestraal, die me altijd bij zal blijven: muziek die je uit een raam op straat hoort klinkt het mooiste. Vanavond herhaalde de VARA het gesprek dat Pauw (minder blond dan nu) en Witteman twee jaar geleden hadden met de drie grand old men Jan Blokker, Harry Mulisch en Henk Hofland. Toen ze dit heerlijke gesprek moesten afronden spraken ze af dat ze over vier jaar weer zo bij elkaar zouden komen. Dat gaat niet lukken: twee van de drie, Blokker en Mulisch, zijn kort na elkaar overleden. Gelukkig hebben we Hofland nog.

Dit stuk is overgenomen van hannekegroeteman.nl