Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Als één blok tegen de terreur. Ook de oppositie…

  •  
22-11-2015
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Elke gewone vijand blijkt "uitzonderlijk" te zijn, en dus enkel aan te pakken door middel van bommen en granaten
Staatsmanschap: dat was nodig, want ons land was de risée van de wereld geworden: een incompetente staat die de broeikas was voor jihadi’s. De toespraak van premier Michel werd dus “door de gehele wereld” “met Argusogen” gevolgd, want nu moest België zich tonen als een sterke rechtse staat die compromisloos de strijd aanging met het Kwaad. Michel gaf daarvoor 17 concrete maatregelen, en de oppositie schaarde zich met applaus achter deze nieuwe flinkse regering.
Er is in werkelijkheid niets uitzonderlijks aan deze situatie; het is gewoon alweer een oorlog tegen gewoon alweer een vijand, die men gewoon alweer als ongewoon en uitzonderlijk voorstelt.
Het was één van die vederlichte rituelen waarvan de gezetenen denken dat ze zo “democratisch” zijn dat er niet aan politiek mag worden gedaan. Eenheid in doelstelling werd nog maar eens vertaald als uniformiteit in politieke woorden en denken. Michel had het over het feit dat ons parlement “onze diversiteit” vertegenwoordigt. Vreemd, maar kom. En dat iedereen zich nu schouder aan schouder moest zetten tegen de terreur. Concreet: iedereen loopt onnozelweg mee met een pensée unique waarvan men uit angst voor de volgende peilingen zelfs de uitgangspunten niet durft te bevragen. En ze gaan dus die 17 maatregelen goedkeuren die in meerderheid draaien rond een compleet subjectief begrip, “geradicaliseerd”, waarover zowat elke ernstige jurist de wenkbrauwen fronst.
Men had ook kunnen denken aan een heel andere aanpak, die de eenheid van doelstelling helemaal niet tegenspreekt. Het diplomatiek en materieel isoleren en uitputten van IS door een boycot van Saudi-Arabië en Israël, het stilleggen van alle Europese wapentrafiek naar de hele regio, het sluiten van bondgenootschappen met de zovele moslimlanden die zich volkomen hebben gedistantieerd van IS en die hun steun aan de strijd daartegen al hebben uitgesproken. Het zou de regio eindelijk “opkuisen” zoals het nu heet. En het is een methode die historisch haar nut al uitgebreid heeft bewezen.
Ook in eigen land had men zich radicaal (vergeef de pun ) als bondgenoot kunnen opstellen van de Belgische moslims die OOK tegen IS en de Syriëstrijders zijn, en die al zovele jaren vragende partij zijn voor zo’n actief bondgenootschap. Men vermijdt vijandschap doorgaans makkelijker door zoveel mogelijk vrienden om zich heen te verzamelen.
Bovenal had men woorden zoals “uitzonderlijke situatie” even in vraag kunnen stellen – dat begrip dat telkens weer (letterlijk IEDERE keer) gehanteerd wordt om vreedzame oplossingen als “onmogelijk, deze keer” voor te stellen, “gezien het uitzonderlijke karakter van de vijand”. Ja, diplomatieke benaderingen zijn op zich niet slecht, maar mét IS? Nee, met dié gasten valt niet te praten.
Er is in werkelijkheid niets uitzonderlijks aan deze situatie; het is gewoon alweer een oorlog tegen gewoon alweer een vijand, die men gewoon alweer als ongewoon en uitzonderlijk voorstelt. Kijk zeventig jaar achteruit en je ziet telkens weer een vijand die “uitzonderlijk slecht”, “wreed”, “barbaars” is – zo uitzonderlijk dat we hun neiging tot doden moeten counteren met… doden. Vanaf de Sovjets na 1945 zien we dit modelletje toegepast op – losse greep – Cuba, de Vietcong, de PLO, de onafhankelijkheidsbewegingen overal ter wereld, de Tamil Tijgers, het Lichtend Pad, het ANC, de IRA, de Tsjetsjenen, de Taliban, Saddam Hussein, Khaddafi, Bin Laden, Hezbollah, Hamas en IS. Elke gewone vijand blijkt uitzonderlijk te zijn, en dus enkel aan te pakken door middel van bommen en granaten. In elk van die oorlogen werden pacifistische stemmen dan ook verworpen als irrelevant, naïef of gewoon onnozel. Want de vijand was iedere keer weer van een uitzonderlijk kaliber.
Waarom is dat zo? Eenvoudigweg omdat dit de kern uitmaakt van de “frame” die we oorlogstaal noemen. Wij zijn onverbeterbaar goed, zij zijn niet gewoon slecht maar onverbeterbaar en door-en-door slecht – en dus moeten we hen doden.
Dat deze extreemrechtse regering enkel die oorlogstaal weet te spreken ligt voor de hand. Dat de oppositie enkel die taal blijkt te begrijpen en meegaat in alle schijnargumenten die erin verscholen liggen is – ik wik mijn woorden – zielig.
En wanneer de sossen de Groenen een Grondwetswijziging goedkeuren om stoemelings een fundamenteel beginsel van de rechtsstaat te vernietigen – dat niemand lichtzinnig door de politie kan gearresteerd worden, en dat er daarom binnen de 24 uur deugdelijke bewijzen moeten liggen die een aanhouding wettigen – dan hebben ze van mij hun laatste vriendelijke woord gehoord. Want dan vervangen ze een rechtssysteem gebaseerd op gecontroleerde feiten door een systeem van “nog te controleren” vermoedens. En dát, beste mensen, is een gevaar voor elk van ons die er nét niet “normaal” uitziet, “vreemde” dingen zegt, leest of denkt.
Vermoedens, verbeeldingen en fantasieën zijn de basis van een cultuur, niet van een rechtsmodel.
“Staatsmanschap” zou zeker in uitzonderlijke tijden dit soort onderverdelingen moeten bewaken.
En net wanneer “de hele wereld” ons “met Argusogen” bekeek, hadden onze politici de hele wereld een lesje in goede politiek kunnen geven. Dát beste mensen, zou staatsmanschap geweest zijn.
Dit artikel verscheen eerder op de website van Jan Blommaert

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.