Als GroenLinks in de spiegel kijkt, ziet het niets meer

Ineke van Gent viert haar afscheid van de politiek met een uitgebreid interview in de Volkskrant van maandag. Eén uitspraak vond de redactie zo belangrijk dat ze er de opening van de krant aan wijdde. “Jolande (Sap red.) is voorzitter, ik vice-voorzitter en Tofik Dibi secretaris. Maar dat bestuur functioneerde sinds de zomer van 2011 niet meer. Er was niet de juiste chemie, laat ik het zo zeggen. We zijn ieder onze taken blijven uitvoeren maar zonder wekelijkse vergaderingen van het fractiebestuur.”

Zo krijgt – denkt de vluchtige koppensneller in de forenzentrein – de partij nog een trap na. Dat valt wel mee. Het interview zelf is een stuk genuanceerder. Toch blijft de indruk achter dat intern geharrewar verantwoordelijk is voor de déconfiture van GroenLinks.

Dit is niet het geval. Ineke van Gent verdedigt tot haar laatste politieke snik wat zij consequent aanduidt als het Lente-akkoord.

Ik had me op akelige debatten voorbereid. Dat ik dingen moest verdedigen waar ik het eigenlijk niet mee eens was. Maar dat viel erg mee.

Het is niet de interne problematiek die GroenLinks de das om doet. Dat is hoogstens een symptoom van een veel diepere crisis, die de partij voor een belangrijk deel aan Ineke van Gent en Jolande Sap te danken heeft. Zij  doen denken aan Giulietta uit het vierde bedrijf van Jacques’ Offenbach beroemde opera Hoffmans Vertellingen.

Deze Giulietta is een courtisane die voor haar liefdesdiensten een bijzondere prijs vraagt van wie in haar netten verstrikt raakt: hun spiegelbeeld.

Dat loon heeft Jolande Sap ook van GroenLinks geëist. Ineke van Gent heeft zich weliswaar verzet tegen de noodlottige deelname aan de oorlog in Afghanistan, maar ze ondersteunde wel het Kunduz-akkoord met – één voorbeeld slechts – zijn unfaire benadering van de Nederlanders die niet het geluk hebben van een kantoor aan huis, maar met het openbaar vervoer naar het werk moeten.

Met de handtekening onder dat akkoord heeft GroenLinks haar gezicht verloren.  Er klinkt weliswaar gejuich en applaus maar dat komt uit het rechtse deel van de zaal waar men liever dood zou gaan dan Jolande Sap stemmen.

Als GroenLinks in de spiegel kijkt, ziet het niets meer. Ondertussen hoort de partij, hoe Ineke van Gents lied langzaam wegsterft. Giuletta, die verblinde minnaars het spiegelbeeld afpakt en ze ontredderd achterlaat.

Bekijk en beluister hier het lijflied van Giuletta, de Bacarole, in de prachtige interpretatie van Ana Netrebko en Elina Garanca.