Als puntje bij paaltje komt, gaan Wilders en Rutte grappend naar buiten

Het oudejaarsnummer van de Volkskrant bevat een groot interview met premier Mark Rutte, waarin deze een lans breekt voor het kabinetsbeleid, dat – zegt hij, onder meer – bezig is een “banenmachine” aan te zetten. Elders betoont hij zich tegenstander van een overheid “die als een geluksmachine over de mensen rolt.

Ook zingt hij de lof van de hypotheekrente-aftrek, die volgens onze historicus bedoeld is om de veel te hoge belastingen in ons land te corrigeren. Kortom: Rutte maakt nog eens duidelijk wat Nederland te verwachten heeft nu hij aan de knoppen van zoveel machines zit. Tegelijkertijd valt op dat hij PVV en SGP steeds in één adem noemt als hij zijn licht laat schijnen over de gedoogcoalitie.

So far so good. Maar de premier maakt één opmerking die het waard is om letterlijk te worden geciteerd. Het werpt een helder licht op zijn relatie met Geert Wilders.

In dat opzicht was u wel blij met dat ‘doe-eens-normaal-man-incident’ in de Kamer?

Ach, er valt weleens een pak melk om. Hij ontspoorde. Ik reageerde fel. Vier dagen later las ik in de krant wat ik had moeten zeggen. Prachtige woorden! Maar wel vier dagen te laat, haha. Zo’n incident zegt niets over de onderlinge verhoudingen. Geert en ik liepen die dag samen de zaal uit en zeiden tegen elkaar: nou, dat zal wel even een dingetje worden, vanavond in het journaal. Ik heb er geen spijt van. Ik debatteer met passie. Dan kan het een keer ontsporen.

Als puntje bij paaltje komt, gaan Rutte en Wilders grappend naar buiten. Ze slaan elkaar nog nét niet op de schouders. Wilders mag schelden en schofferen wat hij wil, uiteindelijk keuvelen hij en Marc Rutter het vergenoegd over dingetjes in het Journaal.

 De oppositie moet dit onthouden. Als puntje bij paaltje komt, hebben het kabinet en de PVV samen lol. Rutte weet: als Geert weer zijn kwajongensstreken uithaalt en op straat zijn carbidbussen tot ontploffing brengt, zijn er altijd nog PvdA, Groen Links en D66 om het begin van brand te blussen.

Lenin ging vroeger ook tijdelijke bondgenootschappen aan met Jan en alleman als het even in zijn kraam te pas kwam. Zulke bondgenoten noemde hij “nuttige idioten”.