Altijd slachtoffer

Marlies was 25 toen ze door haar vriend werd gewurgd. Jaloezie. Frustratie. Even een halve minuut de tel kwijt. Blind van woede.

Marlies is dood en dus heel zielig.

Maar eigenlijk was ze dat altijd al.

Haar ouders proberen er tegenover de pers nog het beste van te maken, maar ook zij moeten erkennen dat Marlies eigenlijk altijd al een beetje een sneu type is geweest. Dat zat er van kinds af aan al in. Vreemd kind. Speelde het liefst alleen. Dook weg bij het minste of geringste. Het arme kind.

De broer van Marlies zit er verslagen bij. Vol verbijstering. Hoe kan dit nou? Ze was soms zo strijdbaar. Dan kun je toch niet zomaar….? Wie verwacht dat nou?

De buren van Marlies willen niet met naam en toenaam in de krant. Dat geeft alleen maar praatjes. Maar zij wensen nog wel even gezegd te hebben dat ze het eigenlijk altijd al hebben gedacht. Zeker wel. Die Marlies. Die komt nog eens op een gewelddadige manier om het leven. Stiekem hebben ze dat heus al die tijd wel geweten. Leer hun Marlies kennen.

Wanneer komt het in de krant? Maak er maar een mooi stukje van! We lezen het wel!

Een oude jeugdvriendin is geschokt door het nieuws. Perst er snel een traantje uit. Maar ook zij weet wat anderen voor haar ook al zo stellig wisten te melden. Een sneu type. Die Marlies. Die vroeg er bijna om. Zo sneu was ze wel. Op school zat het al niet goed. Kreeg ze stiekem van sommige leraren een voldoende terwijl ze die helemaal niet had mogen hebben. Kreeg ze maar mooi voor elkaar door altijd maar het slachtoffer uit te hangen. Het loeder.

Maar schrijf dat laatste maar niet op.

Oud-collega’s duiken collectief weg als journalisten vragen stellen. Alleen een afdelingschef wil op weg naar zijn auto nog wel even kwijt dat Marlies soms het middelpunt was.

Van spot.

Ook een echte deskundige doet een duit in het zakje. Op basis van de verhalen die de hoogleraar over Marlies hoort, kenschetst hij de voor hem volstrekt onbekende dode vrouw als een typisch slachtoffermeisje. Iemand die blijkbaar altijd in de hoek zit waar de klappen vallen. Zo vaak zelfs dat het geen toeval meer kan zijn. Het is waarschijnlijk iets wat in haar karakter zit. Moeilijk te behandelen ook.

Maar daar zal natuurlijk beter naar moeten worden gekeken. Dat begrijpen de heren journalisten toch wel? Wetenschap is niet zomaar iets om luchtig over te doen op de vrijdagavond.

Daar gaat heus wel gedegen onderzoek aan vooraf.

Op de televisie orakelt een politicus over het verband tussen slachtofferschap en afkomst. De oma van de moeder van Marlies kwam uit Zuid-Afrika. Daar heb je het al. Lange traditie van slachtoffers. Natuurlijk zal zijn partij hier onmiddellijk een speerpunt van maken. Daar kan de kiezer op rekenen. We kunnen niet eeuwig de andere kant opkijken. Dat hebben de anderen al zo lang gedaan. Dit land zal en moet wakker worden.

De volgende dag staan de kranten vol van de dood van Marlies. De vrouw die puur als slachtoffer werd geboren, als slachtoffer groot werd gebracht, naar school ging, werk kreeg.

En als slachtoffer de dood vond.

Want zo eenduidig is het leven. En dan maken wij heus geen onderscheid tussen daders en slachtoffers.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Chris Klomp