Anouk en hoe het dus blijkbaar óók kan

Kijk, het is natuurlijk totaal ruk dat songfestival, en het heeft al jaren niets meer met muziek te maken, laat staan met kunst. Maar dat Anouk door is naar de finale zegt iets: Het zegt dat Nederland best een kans heeft als het maar bereid is ergens eens een keer z’n best voor te doen.

Wat dat betreft staat dit liedje voor het lineair tegenovergestelde van waar Ewbanks Koningslied voor stond. Dat was namelijk precies het Nederland waar zoveel Nederlanders compleet op uitgekeken zijn, namelijk het gemakzuchtige, kleffe, intellectueel armoedige, anti-kunstzinnige en anti-elitaire Nederland van de ‘mutual appreciation society’, de neppende wannabe’s die elkaar voortdurend de bal toespelen, onderling de baantjes verdelen, elkaar zóóó geweldig vinden en de rest van de bevolking hun simplistische esthetiek opdringen.

Maar Anouk… da’s andere koek. Toegegeven, ze doet er natuurlijk ook aan mee, anders kom je er niet. Maar het is een mooie zet van haar om dat songfestival te omarmen c.q. te misbruiken voor haar eigen statements. Believers van het songfestival-wereldje zijn onder de indruk dat zo’n ‘alternatieve zangeres’ best aardig blijkt te kunnen zingen, terwijl de rest van ons gelooft dat ze de boel lekker op de hak neemt. Ondertussen zingt ze een liedje dat qua complexiteit volstrekt ongeschikt is voor de 21e eeuw. Het zit vol met modulaties en onverwachte akkoorden, alsof Brian Wilson op haar schouder zat (dat zou die zogenaamde ‘bowling-blessure’ in ieder geval wel verklaren…).

Is het nummer melodramatisch? Ja, maar so what? 99% van de menselijke emoties komt niet meer tot z’n recht in de hedendaagse popmuziek, commercieel dan wel ‘serieus’… bijna iedereen kiest er voor één gevoelige snaar te raken en die zo lang mogelijk te laten rinkelen. Never change a winning preset.. …en het gevolg is dat het aanbod steeds minder te maken heeft met ons zelf en waar we eigenlijk echt behoefte aan hebben.

Dus, wat mij betreft is het te gek dat Anouk als eerste Nederlandse artieste sinds jaren door is naar de finale. Ik hoop dat het ons aan het denken zet en misschien nog belangrijker: aan het werk.