Armeense genocide moet erkend worden

Zaterdag 18 april 2015. In mijn zwarte pak sta ik op Het Spui in Den Haag. De zon straalt in mijn gezicht en met een flesje koud water houd ik mezelf koel in de menigte waar ik tussen sta. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik aanwezig ben bij een protest. Ik ben niet zo van de protesten en ga er dus ook nooit heen. Behalve afgelopen zaterdag, want zaterdag ging ik er niet heen om ergens tegen te protesteren. Nee, ik ging erheen om pijn af te leveren en achter te laten, om te herdenken en te demonstreren vóór verandering, vóór erkenning.

De host van deze middag komt weer het podium op en pakt de microfoon. Hij richt zich tot de menigte waar ik tussen sta en zegt: “We hebben het al geoefend, ik begin en jullie maken het af.” Ik realiseerde me dat ik dat stukje gemist heb omdat ik later aan heb geschoven bij de menigte. Hij begint heel hard te roepen in de microfoon “Armeense genocide” en de menigte schreeuwt in koor “moet erkend worden!” Terwijl ze dat roepen gaan de vuisten omhoog. Stemmen beladen met hevige emoties galmen langs de Haagse muren op Het Spui. Als ik er vandaag zou lopen, zou ik het nog horen galmen.

Pijnlijk Daar sta ik dan met mijn zwager. “Best bijzonder en pijnlijk dat we 100 jaar later op deze manier met een protest onze voorouders moeten herdenken en moeten schreeuwen om erkenning voor hun lijden”, zegt hij tegen mij. “Wie had dat gedacht”, vervolgt hij. Ik ben geraakt. Geraakt om het feit dat dit 100 jaar geleden gebeurd is en dat we nog steeds om erkenning moeten schreeuwen. Erkenning dat ons bloed is gegoten op een onmenselijke wijze.

“Armeense genocide” hoor ik weer door de microfoon en dit keer schreeuwt mijn zwager met heel zijn hart geëmotioneerd mee “moet erkend worden!” wederom de vuisten omhoog.

Ik weet nog dat ik in 2013 voor het eerst in Armenië was om opzoek te gaan naar mijn roots. Ik herinner me nog hoe ik met een spoor van bloed door de geschiedenis van mijn vaderland werd geleid met de bijbehorende verhalen. Verhalen van voor christus, na christus en verhalen over de genocide en massamoorden die 100 jaar geleden op ons volk, op onze voorouders, zijn gepleegd.

Na zo’n twee uur vertrekken we in een lange rij richting het Malieveld onder begeleiding van muziek. “Armeense genocide” en de massa schreeuwde weer “moet erkend worden!” Dat ging de hele weg lang zo door, tot aan het Malieveld.

Eenmaal op het Malieveld stond er een ander podium. “Armeense genocide” en de massa schreeuwde weer “moet erkend worden!” Na wederom wat sprekers en muziek was er een einde gekomen aan mijn allereerste protest in mijn hele leven. Met een vuist omhoog en schreeuwend “Armeense genocide moet erkend worden”, verliet de massa weer vredig het Malieveld.

Aankomende vrijdag is het 24 april. De dag dat het precies 100 jaar geleden is dat mijn voorouders, en die van vele anderen, massaal werden uitgemoord en genocide op hen gepleegd werd. Daar zal ik 24 april aanwezig zijn, bij de herdenking in Assen, met mijn vuist omhoog en schreeuwend “Armeense genocide moet erkend worden!”

Foto: George Arakel