BAM! Knock-out voor GroenLinks

GroenLinks is in crisis. Het partijbestuur wilde het jonge Kamerlid Tofik Dibi niet voordragen als tegenkandidaat van Jolande Sap in de strijd om het lijsttrekkerschap, maar zwichtte uiteindelijk voor kritiek van partijprominenten als Femke Halsema en Ineke van Gent (en vele, vele andere smalende commentaren) op Twitter. Nu de stofwolken een beetje zijn opgetrokken rest de vraag: waarom in vredesnaam moest dit zo gierend uit de klauwen lopen?

Het (te) makkelijke antwoord is natuurlijk: de schuld ligt bij het partijbestuur. Schrijnend waren de optredens van GroenLinks-voorzitter Heleen Weening bij Nieuwsuur en Knevel & Van den Brink, waar ze zich bleef verstoppen achter ‘de procedure’ en bovenal een negatief stemadvies afgaf jegens Dibi (om dat vervolgens weer glashard te ontkennen). Ook de kandidatencommissie wrong zich in vreemde bochten, bij monde van senator en ‘hoofd P&O’ Tof Thissen. Verder waren er natuurlijk de diverse partijprominenten die karaktermoord pleegden op Dibi in diverse media. Met zulke partijvrienden heb je als GroenLinkser geen vijanden meer nodig.

Maar laten we niet vergeten dat Tofik Dibi zelf de aanstichter is van deze pijnlijke rel. Sinds het uitlekken van zijn kandidatuur is hij niet meer van de buis weg te slaan, een overdosis Dibi lag direct op de loer. Bizar eigenlijk, want  zijn sollicitatie voor het leiderschap is vrij kansloos. Sap heeft net flink gescoord met het Kunduz-akkoord (ook al draagt het de naam van haar grootste fout, de bij haar achterban zeer impopulaire Kunduz-missie), dus wordt ze geheid de lijsttrekker. Haar uitdagen kan natuurlijk altijd, maar gezien de beperkte kans op succes is het niet wijs om de gedoodverfde leider hard aan te pakken. Dibi deed dat wel: hij vond de stijl van Sap ouderwets en niet aansprekend.

Zelf profileerde Dibi zich onhandig op de dag dat hij zijn kandidatuur officieel bekendmaakte: eerst was er die wat knullige persconferentie (waar hij de slogan “ BAM! ” lanceerde), later op de dag werd hij in een talkshow pijnlijk de mond gesnoerd door voormalig DNB-directeur Nout Wellink. Gisteren schoot hij helemaal door: hij fileerde zijn eigen bestuur en hun ‘ rotzooi ‘ die hij nu moest opruimen. Grote woorden, waarbij je je soms afvraagt in hoeverre het allemaal echt is gezegd. Dit kan niet meer samen, er moeten koppen rollen. Die van Weening, die van Dibi? Beide wellicht?

Vooropgesteld: het is goed dat de leden van GroenLinks zelf hun leider kunnen kiezen. Het partijbestuur had het zichzelf makkelijk kunnen maken door Dibi gewoon te kandideren voor het referendum onder de partijleden. Sap was toch vrijwel zeker de winnaar geworden, so what could possibly go wrong ? Alles, zo blijkt nu, want er is best kans dat veel leden nu uit protest tegen de gang van zaken op Dibi gaan stemmen. Daarmee valt de overwinning van Sap veel kleiner uit dan zonder al dit gedoe. Dat schaadt nou juist haar positie.

GroenLinks had kunnen leren van het CDA: daar moest de gedroomde kandidaat Sybrand van Haersma Buma het opnemen tegen maar liefst vijf tegenkandidaten, maar toch won hij glansrijk. Sterker nog: de strijd om het leiderschap lanceerde het nieuwe talent Mona Keijzer en rekende af met stoorzender Henk Bleker. Als Tofik Dibi inderdaad zo incapabel is als Thissen en Weening beweren, had een eclatante zege van Sap hun gelijk bewezen. In plaats daarvan is het partijreferendum nu een moddergevecht geworden met alleen maar verliezers. Inderdaad: BAM! Een knock-out, voor GroenLinks.

Dit artikel verscheen eerder op het weblog van Jeroen Mirck