Baudet glorieert alleen onder gelijkgezinden

Thierry Baudet heeft de door hem zo gehate “kartelpartijen” een groot geschenk gegeven. Het nieuws over zijn zogenaamde aftreden blies de aandacht voor de enquête naar het toeslagenschandaal volkomen weg. Er was geen serieuze aandacht voor de ondervraging van de politici Weekers, Wiebes en Asscher. Zij vertoonden hetzelfde gedrag als de topambtenaren van de vorige week: ze schoven elkaar de verantwoordelijkheid toe. Ze wisten het niet. Ze waren achteraf – vooral achteraf – erg geschrokken. Ze huilden krokodillentranen. Straks zal opnieuw blijken dat niemand verantwoordelijk was en geen mens echte consequenties hoeft te trekken uit dit debacle. Behalve de slachtoffers want die wachten nog steeds op hun geld. Zie ook de aardbevingszone in Groningen.

Er lagen gouden kansen om voor open doel te scoren, maar Baudet bedierf het voor zichzelf met zijn huilerig slachtoffergedrag. En de media van groot tot klein liepen erin. Zij lieten alles uit hun handen vallen om de wacht te houden in Tiel waar de critici van de grote leider beraad hielden. Ze haalden kenners naar hun talkshows om de betekenis van dit alles te duiden alsof het om Trump in het Witte Huis ging. En niet over de leider van een teruglopende partij, over een vals gebleken belofte.

Het moet in 2017 zijn geweest dat ik Baudet voor het eerst zag optreden. Ik was, op weg naar de boekenmarkt, blijven hangen bij de herdenking van Pim Fortuyn in Rotterdam. Verschillende sprekers onder wie Leon de Winter voerden het woord maar veel aandacht ging uit naar Thierry Baudet, die zich onder het publiek had gemengd. Hij werd omstuwd door fans onder wie veel lekkere meiden die een selfie met hem wilden maken. Dat deed denken een uitspraak van wijlen Henk Hofland, de beroemde columnist van NRC Handelsblad, die ooit zei dat partijen op winst stonden als er veel mooie vrouwen naar hun bijeenkomsten  kwamen.  Ik maakte een praatje met de aankomend theatervrouw Roos Sparreboom, die wilde afstuderen met “ Thierry Baudet, de Voorstelling ”. Andere fans van Baudet, die in mij een veteraan zagen, nodigden me uit om achteraf in het bekende café restaurant Engels nog wat te  drinken. Het waren licht corpsachtige types en als ik mij niet vergis zaten er Erkenbranders bij. De stemming was opgetogen. Ze zagen een Germaanse dageraad.

Tegenwoordig zit Roos Sparreboom bij de JOVD. Ze is bovendien verbonden aan ProDemos , het huis voor de democratie en de rechtsstaat.

Thierry Baudet staat er afgebladderd bij. Toch is het de vraag of dat zo blijft. Eén ding staat wél als een paal boven water: als parlementariër is hij mislukt. Hij kan zeker een provocerend verhaal construeren maar in het debat gaat hij onderuit. Zijn collega-Kamerleden maken aan de interruptiemicrofoon de kachel met hem aan. Als zij geluk hebben, windt hij zich op en volgt er ook nog een schrobbering door de voorzitter. Baudet glorieert alleen onder min of meer gelijkgezinden. Dat blijkt uit de menigtes die zijn politieke shows overal in het land trekken. Dan kan Baudet ongestoord zijn paranoïde visie op Nederland, Europa en de wereld uiteenzetten, gelardeerd met een tikje Latijn, citaten hier en daar van beroemde geleerden en nu en dan een moeilijk woord zoals dikastocratie. Baudet neemt graag een bad in de massa. Hij kan ook goed applaus in ontvangst nemen. Dat zijn allebei kunsten die onverbrekelijk met succes op de Bühne verbonden zijn.

Je hoeft helemaal niet in het parlement te zitten om een partij met strakke hand te leiden. Anton Mussert hield ook altijd grote afstand tot de Tweede Kamer. Hij zetelde in zijn hoofdkwartier op de Utrechtse Maliebaan waar hij grote artikelen schreef voor het weekblad van de partij Volk en Vaderland. Daarnaast hield hij overal in het land grote toespraken. Eenmaal maakte hij zelfs een succesvolle propagandareis door Nederlandsch-Indië. Leefde hij nu, dan zou hij zeer actief zijn geweest op de sociale media.

Ook Paul de Groot, een halve eeuw de onbetwiste leider van de Communistische Partij van Nederland, zat nog niet de helft van die periode in de Tweede Kamer en hij was maar vijf jaar fractievoorzitter.

Baudet kan dat voorbeeld volgen. Hij is weliswaar dinsdagmiddag afgetreden als voorzitter maar hij heeft de partij zelf niet verlaten. Ook heeft zijn aanhang – die er zeker is – zich alleen nog maar op de sociale media gemanifesteerd. Dat kan nog veranderen. Je hebt best kans dat de rank en file van de tienduizenden leden hun idool alsnog op het schild heffen.

Probleem is dat Baudet zelf een rivaal in huis gehaald heeft, Joost Eerdmans van Leefbaar Rotterdam. Het ligt voor de hand dat hij de lijsttrekker wordt omdat hij van de tweede garde in het Forum verreweg de meeste bekendheid geniet. Hij weet in een debat dankzij een breed scala aan retorische trucs meestal wel staande te blijven. Hij is goed in het blazen van rechtse klaroenstoten terwijl het tijdens zijn wethouderschappen (Capelle en Rotterdam) in de praktijk wel meeviel met al dat rechtse radicalisme. Eerdmans laat zich zeker niet kneden tot gehoorzaam volgeling. Hij is in de letterlijke en de figuurlijke zin des woords een Harderwijker met een achtergrond in de reformatie en de rechtervleugel van het CDA. Hij is zeer wel in staat om de uil van Minerva neer te halen als hij denkt dat die electorale windeieren legt. Eerdmans  heeft zelf immers genoeg doorgeleerd om te beseffen dat Baudet veel is maar zeker niet de grootste intellectueel van Nederland. Vers twee is of hij het ook in charisma tegen de admiraal van de renaissancevloot kan opnemen.

Hoe dan ook, de opschudding – door sympathisant Syp Winia bij Goedemorgen Nederland aangeduid als een revolutionaire situatie – zal het FvD zeker electorale schade bezorgen. De volkomen foute timing van zijn showdown met kritische partijgenoten zou de mensen die vier jaar achter Baudet aanliepen te denken moeten geven. Toch is het maar de vraag of genoeg fans nu eindelijk inzien dat ze hun lot met een politieke oplichter hebben verbonden.