Bericht uit de Gazastrook

Mensenrechtenactivist Lydia de Leeuw is in de Gazastrook, en vertelt wat ze heeft gezien en meegemaakt

Israël houdt vol dat ze met “chirurgische precisie” bombardementen uitvoeren. De cijfers laten heel wat anders zien. Het aantal burgerdoden en gewonden is schrikbarend hoog.

Sinds woensdag, het begin van de militaire operatie ‘Pillar of Defense’, zijn zeker 67 doden gevallen, van wie 40 burgers. Het aantal gewonden wordt nu geschat op 590, waaronder zeker 535 burgers. Ik schrijf ‘geschat’ omdat, terwijl ik dit verslag schrijf, er nog gezocht wordt naar overlevenden van de luchtaanvallen van vanmiddag. Die werden met “chirurgische precisie” uitgevoerd, op woningen in Gaza, Rafah, Nuseirat, en Bureij. Het aantal doden dat daarbij is gevallen, wordt geschat op 20. Eén familie heeft zeker 10 doden te betreuren, de meeste vrouwen en kinderen, en er wordt nog onder het puin gezocht naar overlevenden.

Woensdag en donderdag was ik in het centrale Shifa ziekenhuis in Gaza-stad en heb daar onder de gewonden en doden geen enkele strijder gezien. Het waren allemaal burgers, mensen die gewoon thuis of op straat waren toen ze werden aangevallen. De meeste verwondingen zijn ernstig; diepe snijwonden en ook afgerukte ledematen, veroorzaakt door rondvliegende granaten en granaatsplinters. Ook zijn er veel mensen met gebroken botten en kneuzingen omdat zij bedolven zijn geraakt onder het puin van hun woning of andere gebouwen.

Ik zag, Haneen Tafesh, een één-jarig meisje dat het ziekenhuis werd binnengebracht op donderdagavond, na een grote luchtaanval. Ze had hersenletsel en was in coma. Dokters vertelden over de luchtaanval op haar woonwijk (Zaytoun) in Gaza-stad. Een paar uur later ging ik terug om te kijken hoe het met haar ging. De doktoren waren nog steeds erg bezorgd, maar deden hun best. Bij thuiskomst kreeg ik te horen dat ze vlak daarna was overleden. Een dag later kwam een familielid van Haneen, de 55-jarige Younis Tafesh, om het leven toen hij door de wijk fietste en het Israëlische leger een luchtaanval uitvoerde.

Aanvallen op de media Afgelopen nacht zijn twee media-gebouwen, waarin vele persagentschappen zitten, gebombardeerd. De bovenste verdiepingen van de Al-Shawa toren, en de Shourouq toren, zijn beide helemaal vernietigd. Op deze hoogste verdiepingen bevonden zich de kantoren van persagentschappen zoals AL Quds radio, Alwan radio en Amatar, en ook van een paar buitenlandse persagentschappen zoals RAI, Sky en een Duits tv-station. Bij de Apache-beschietingen van de Al-Shawa toren zijn zeven journalisten gewond geraakt, waarvan één journalist, de 20-jarige Khaled Al Zahaar, in kritieke toestand verkeert. Zijn rechterbeen moest worden geamputeerd. Ook werd er vanochtend omstreeks 7 uur een raket afgeschoten op Al Quds televisie , in de Shuruq toren, waarbij drie journalisten gewond raakten, en de hele 15de verdieping vernietigd werd.

Tot nu toe zijn er, vanaf het begin van de aanvallen, tien journalisten gewond geraakt bij de uitoefening van hun werk. Afgelopen middag hebben buitenlandse journalisten die in de Gazastrook verblijven, een email ontvangen van de Israelische autoriteiten waarin vermeld werd dat ze hun gebouw onmiddellijk  moesten ontruimen. De Palestijnse journalisten die in het gebouw werken, hebben deze waarschuwingsmail niet ontvangen. Ook werden vandaag buitenlandse journalisten de toegang tot de Gazastrook geweigerd door de Israëlische autoriteiten bij de Erez terminal.  Het lijkt erop dat de pers een bewust doel is geworden van Israël.

Aanvallen op Hamas Gisteren ben ik gaan kijken op plekken waar heftig gebombardeerd is. Naast straten in woonwijken, een moskee, een voetbalstadium, een frisdrankfabriek, stukken landbouwgrond, bezocht ik ook de bestookte ‘Hamas doelwitten’. Zeer opvallend; de gebombardeerde regeringsgebouwen hebben allen enkel een civiele functie. Zoals bijvoorbeeld het bevolkingsregister van het Ministerie van Binnenlandse Zaken dat tot nu toe drie keer is gebombardeerd deze week.

Een maand geleden haalde ik daar nog mijn visum op. Het gebouw is veranderd in een berg puin. Het presidentsgebouw van premier Haniyyeh is, na het bezoek van de Egyptische premier Hisham Kandeel, op vrijdag 16 november, compleet platgebombardeerd (Kandeel had andere Arabische landen opgeroepen hun solidariteit te betuigen door middel van een bezoek aan de Gazastrook).

Alle regeringsgebouwen staan middenin dichtbevolkte woonwijken in Gaza-stad. Bij iedere aanval van F16’s, drones, en helikopters, worden veel huizen die eromheen staan zwaar beschadigd en vallen er vaak doden en gewonden onder de burgers.

Aangrenzend aan het ministerie van Binnenlandse Zaken stonden twee scholen (1 privé en 1 van de VN), en een ziekenhuis. Alledrie liepen aanzienlijke schade op. De huizen die eromheen stonden zijn zwaar beschadigd en zien er nu uit als open poppenhuizen.

Angst De beangstigende vraag, die iedereen heeft, is: komt er een grondoffensief? Israël dreigt er al een tijd mee; de legerleiding heeft 75.000 reservisten opgeroepen, naast de reguliere troepen die al zijn ingezet. Tanks en ander militair gareel wordt verzameld aan de grens. Tevens is men bang dat Israël de communicatielijnen van de Gazastrook naar de buitenwereld afsnijdt; landlijnen, mobiele telefonie en internet. Dat zou betekenen dat er geen nieuws naar buiten kan komen, en men voelt dat Israël dan denkt ‘vrij spel te hebben zonder pottekijkers’.

De bevolking van de Gazastrook staat doodsangsten uit. Men weet niet wat er de komende dagen, uren, minuten, gaat gebeuren. Men voelt zich nergens veilig.  Naar mijn idee is dit niet alleen een militaire oorlogsvoering, maar evengoed een psychologische oorlogsvoering. Het dagelijkse leven ligt stil; Gaza is veranderd in een spookstad. Mensen gaan alleen de straat op wanneer het niet anders kan, bijvoorbeeld om eten te kopen. De weinigen die de straat op gaan lopen vlak langs de huizen, of racen hun auto met een rotgang van A naar B.

De dodelijke aanvallen op burgers, vooral die van vandaag, beloven niet veel goed. De Gazastrook houdt haar adem in, thuis wachtend op wat komen gaat. Zonder schuilkelders, zonder luchtalarm en met een internationale gemeenschap die toekijkt.