Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Beste docenten, dank jullie wel!

  •  
20-01-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
87 keer bekeken
  •  
800px-Werkplaats_Kindergemeenschap_Klaslokaal_03

© cc-foto: Onderwijsgek

Ode aan de Nederlandse docenten
In Turkije heb ik met veel moeite de basisschool afgemaakt. De Turkse meesters waren vooral bezig om ons, Koerdische kinderen, te laten assimileren. Ik sprak geen woord Turks toen ik naar de basisschool ging, en toen ik hem afrondde, kon ik me nog maar een beetje redden in het Turks. De Turkse meesters hebben mij geslagen, aan mijn haar en oren getrokken, gediscrimineerd, op mijn vingers geslagen en op mijn gezicht geslagen – wat soms tot een bloedneus leidde.
Hoe anders was dat in Nederland. Of het nou gaat om de docenten van de Nederlandse taalles, de mbo-opleiding Sociale Dienstverlening of de opleiding Maatschappelijk Werk, ik heb me door niet een docent ooit gediscrimineerd of uitgesloten gevoeld vanwege mijn Koerdische afkomst of uiterlijk. Ik werd nooit uitgescholden. Zij maakten vaak tijd voor mij om bepaalde opdrachten, huiswerk en taalkwesties uit te leggen. Ze wilden mij oprecht helpen en zonder hun steun, geduld, aanmoediging en begeleiding was ik niet zover gekomen.
In het begin was ik onzeker en vond ik het eng om naar de taalschool te gaan. Ging het mij lukken om Nederlands te leren? Wat kon ik nog doen als het niet lukte? In mijn geboortedorp, het dorp van de zeven broers, moest ik achter schapen aan omdat ik na de basisschool niet meer naar school durfde.
Ik had in het asielzoekerscentrum wel al een woordje Nederlands geleerd van de vrijwilligers en thuis luisterde ik naar de radio en keek naar tv-series als ‘Onderweg naar morgen’ en ‘Goede tijden, slechte tijden’. Ik vertelde de docenten Maartje en Henny over mijn angst en onzekerheid. “Celal, je mag altijd vragen als je iets niet begrijpt. Je bent slim genoeg om Nederlands te leren. Fouten maken is niet erg”, kreeg ik vaak van ze te horen.
Op de opleiding Sociale Dienstverlening, bij SOSA in Den Haag, vond ik het moeilijk om alles in het Nederlands te volgen. Voor de toets Familierecht haalde ik mijn eerste onvoldoende. Die onvoldoende maakte me onzeker over mijn toekomst op de opleiding. Het is te moeilijk voor mij, misschien kan ik er beter mee stoppen, zo dacht ik. Met mijn docent en supervisor Thea besprak ik mijn twijfels. “Nee, Celal, je gaat niet stoppen, je doet het goed op school. Ik stuur je naar Utrecht, daar hebben we ook een vestiging, maar met wat langzamer tempo en daar krijg je ook extra huiswerkbegeleiding.” Dankzij Thea ging ik door met mijn opleiding. Dat Thea zo onvoorwaardelijk en overtuigend in mij geloofde gaf mij kracht en vertrouwen.
Nico Brandsma was mijn supervisor en contactpersoon op de opleiding Maatschappelijk Werk. Hij bleef soms langer op school of kwam eerder om mij te begeleiden en te helpen met mijn huiswerk. Hij en zijn collega’s gaven mij een thuisgevoel. Ik mocht mezelf zijn, fouten maken, onvoldoendes halen.
Ik werk nu al jaren in de hulpverlening, heb inmiddels drie boeken geschreven. Ik had jullie, Thea, Nico, Frank, Gerard en alle andere dierbare docenten, graag een voor een persoonlijk willen bedanken, maar ik weet niet waar iedereen woont en of iedereen nog leeft. Daarom wil ik jullie middels deze dankbrief allemaal uit het diepst van mijn hart bedanken!
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.