Beste Henk en Ingrid, zijn jullie bereid om voor mij open te staan?

Beste Henk en Ingrid,

Ik heb het vaak over jullie met jongeren. Zo ook dinsdagavond. Stadsdeelvoorzitter Amsterdam Nieuw-West, Achmed Baadoud, faciliteert in het stadsdeelkantoor wekelijks ruimte voor jongeren om met elkaar in gesprek te gaan. Young Nieuw-West en de jongerenadviescommissie bedenken pakkende thema’s om de jongeren te triggeren. Die avond vond wederom een evenement plaats en hebben wij uitgebreid geroddeld over jullie tijdens een jongerenavond over radicalisering en vervreemding. We stonden stil bij jullie woede, vroegen ons af waarom jullie zo boos zijn. Ik spreek over ‘ons’ omdat ik voldoe aan de door ‘jullie’ gehanteerde criteria voor zondebokken; gekleurd, niet- westerse allochtoon en moslim. ‘Jullie’ zijn in onze verbeelding westers, blond, boos en heten Henk en Ingrid.

De zaal van het stadsdeel was gevuld met jongeren uit alle geledingen van de maatschappij. Er waren ook jonge en aardige Henk en Ingrids. We deelden allen dezelfde zorgen en zochten gezamenlijk naar een antwoord op de vraag hoe we prettig kunnen samenleven. De invloed van de media werd besproken. De wijze waarop jullie via een 48-inch televisietoestel ‘de wereld’ in huis halen. Die grote kast die informatie geeft over bloedige aanslagen in Parijs gepleegd door terroristen die claimen in naam van de islam te handelen.

Ik geloof er oprecht in dat die beelden extra angstaanjagend zijn voor jullie. Het zijn elke keer weer de moslims die de boel verzieken en aanslagen plegen, zou ik gedacht hebben als ik niet wist dat het om uitschot gaat. Ik zou net zo bang zijn als jullie, Henk en Ingrid, als ik alle geweldige moslims in mijn omgeving niet gekend zou hebben. En die vluchtelingen.. Wat halen we allemaal in huis? We zien toch dat moslims niet deugen, waarom moeten we die mensen zo dicht bij ons huis opvangen? Ik zou waarschijnlijk ook bang zijn als mijn referentiekader bepaald zou worden door wat de media mij voorschotelen.

Ik luisterde naar jongeren die dagelijks gediscrimineerd worden. Die een goede opleiding hebben afgerond, zijn geïntegreerd, volwaardig onderdeel proberen te worden van de maatschappij, maar die kans niet krijgen. Jongeren die bang zijn voor Henk en Ingrid omdat jullie uit woede een molotovcocktail naar een moskee gooien, maar ook voor terreur en de terroristen die hun geloofsovertuiging gruwelijk kapen. Jongeren die zich hebben gehaast om de aanslagen in Parijs te veroordelen en nu al drie aanslagen lang in Ankara worden genegeerd door jullie. Jongeren die tussen wal en schip raken. Niet weten welke kant ze op moeten. Of ze wel welkom zijn, hun plek in de maatschappij mogen opeisen, hun verhaal mogen vertellen. Jongeren die dezelfde basis toekomstdromen hebben als jullie; huisje, boompje, beestje, met een baan. Zonder terreur. Zonder angst. Jongeren die zich afvragen of dat mag. Die zich afvragen of het nut heeft om continue uit te leggen dat zij wel deugen.

Ik weet dat jullie een goed hart hebben, Henk en Ingrid. Ik weiger te geloven dat jullie boos zijn omdat jullie niet beter weten. Ik weet dat jullie lief kunnen zijn voor ons wanneer we eenmaal kennis hebben gemaakt met elkaar en wanneer jullie daar ook echt voor open staan. Twee jongemannen hebben een kort toneelstukje opgevoerd over het contact met jullie. Eerst waren jullie heel boos op ons. Wij mochten niet in de straat komen en vooral niet aan de deur. We hebben doorgezet en zijn in gesprek gegaan met jullie. We dronken samen een kop koffie. We werden vrienden en werkten samen aan een fijnere samenleving voor ons allen door te luisteren naar elkaar.

Vertel me, Henk en Ingrid, is dit een droom of ben je bereid om open te staan voor me? Ben je bereid om mij toe te staan jouw angsten weg te nemen zodat we samen kunnen werken aan een fijne en stabiele samenleving? Ben je bereid om mijn hand aan te nemen en samen verder te lopen? Ben je bereid om dat stomme onderscheid tussen ‘jullie’ en ‘ons’ te vernietigen zodat we samen één kunnen worden? Of is het allemaal een droom?