Bewoners maken de buurt

In opdracht van dienst JOS (Jeugd, Onderwijs en Samenleving), heeft stichting LOKAAL getracht woensdag 30 mei een integratiedebat te voeren. Het debat ging voornamelijk over etnische registratie en waarom dit wel of niet goed is. Het ging ook over over waarom het begrip allochtoon niet meer gebruikt moet worden, of juist wel. Het debat ging zelfs even over het begrip ‘discours’. Kortom, ik had als iemand met slechts een mavo diploma meer verwacht van het debat waar vooral hoogopgeleiden aan deelnamen.

Identiteit

Wat tijdens het debat in mijn optiek veel helderder naar voren had moeten komen was bijvoorbeeld de Rotterdamse identiteit. Een stad met zoveel mensen met verschillende nationaliteiten die vaak aangeven zich Rotterdammer te voelen, moeten toch op een of andere manier binding hebben met de stad en met elkaar. Waar kunnen we als inwoner/onderdeel van deze prachtige stad elkaar vinden en waar moeten we aan werken?

Samenleven

In de afgelopen jaren heb ik het genoegen gehad mee te mogen kijken bij Creatief Beheer, een initiatief om mensen te laten participeren in de wijk. Groen als basismateriaal om de buurt mee te laten doen, om mensen met elkaar in contact te brengen en vooral een gezamenlijke visie naar voren te brengen over hoe de buitenruimte eruit zou moeten komen te zien en dit dan ook realiseren. Of neem Opzoomeren, ook zo’n initiatief waardoor mensen op een ongedwongen manier hun steentje kunnen bijdragen aan hun eigen leefomgeving. Te vaak gaat het in debatten over de vraag hoe we mensen kunnen motiveren iets te doen voor hun buurt, hun wijk of voor de gemeenschap, zonder dat we weten wat er eigenlijk allemaal al vanuit de mensen zelf komt.

Terwijl we debatteren over participatie zijn er mensen die een schep in de grond steken om hun buurt op te kalefateren, voedselpakketten samenstellen of uitdelen, anderen helpen met hun administratie, kinderen leren lezen, voor ouderen koken, mensen Nederlands leren spreken en schrijven of een buddy worden van een eenzame Rotterdammer of nieuwe Rotterdammer zonder contacten in de stad. Kortom, zolang er geen dwang aan te pas komt zijn mensen meer dan bereid om om te kijken naar elkaar. Waar nodig moet dit financieel mogelijk gehouden worden, maar voor een groot deel zijn mensen gewoon belangeloos met elkaar in de weer.

Het zijn wij, die debatteren over participeren die vaak niet weten wat zich afspeelt in buurten. Die niet willen zien wat mensen al voor elkaar doen. Die niet willen zien welke projecten het erg goed doen, waardoor ze soms vanwege het gebrek aan aandacht, waardering en of financiële middelen verdwijnen of dreigen te verdwijnen. Het zijn wij die over het participatiebeleid debatteren, terwijl beleid mensen in veel gevallen (ernstig) belemmert. Beleid dat vaak uitgaat van hoe een bestuurder (dit is geen sneer naar de wethouder!) en de professionals die hierover mee mogen praten het graag zien. Beleid wat misschien wel lijnrecht tegenover de visie van de buurtbewoners staat. Laten we grote logge instellingen, die zich al jaren op kosten van de belastingbetaler vooral bekommeren om hun eigen zweverige bestaan, eens tegen het licht houden. Laten we de gelden die er zijn vooral kleinschalig uitgeven aan projecten die er echt toe doen. Beleid moet ondersteunend zijn. Laten we afstappen van het directieve beleid en bewoners- en kleine organisaties die echt iets toevoegen de waardering geven die zij ook echt verdienen.

Wellicht dat als we mensen publiekelijk credits geven voor hun gedane werk, ze aanmoedigen door te gaan, wellicht dat deze mensen dan meer dan zij al doen anderen weten te motiveren zich in te zetten voor hun buurt/wijk.

Volg Karim Khaoiri ook op Twitter