'Bij de deur lopen'

Hij was hoofdredacteur/programmamaker bij de lokale omroep in Groningen en later Almelo. Hij werd in 2011, tijdens de eerste golf cultuurbezuinigingen, ontslagen. Inmiddels volgt hij een re-integratietraject en houdt hij een dagboek bij. Dit is het verslag van week 4.

Verlossing​ (ma) Aan het eind van de dag hing er opeens spanning in de lucht, ging er een rilling door de hal: ‘Hierna nog twee en dan is het klaar.’ Iedereen keek elkaar blij aan. Klaar? Nog twee pallets en dan ‘klaar’? Naarmate het eind in zicht kwam, steeg de spanning. Ons alfamannetje had de nog te vullen dozen al tweemaal geteld, collega’s van de thee-lijn, zelfs de chef en m’n werkcoach kwamen even kijken…

Het zou toch helemaal top zijn als we, nog vóór 16:30 uur, de laatste doos op de pallet zouden knallen? Bam, klaar! We waren zenuwachtig, gingen hoesten. De dames giebelden. Het werd 16:23 uur en duidelijk: we zouden het net niet halen. Nog drie dozen te gaan, achttien zakken, 126 kauwkoekjes. Vijf voor half vijf. Morgen weer een dag.

Machteloos ​(di) Woedend met stoom uit m’n oren. Was ik eerder nieuwsgierig, later onder de indruk, werd ik moedeloos en ben ik moe, niet eerder was ik woedend. Ik vergiste me, liet iets vallen, stootte m’n knie… ik vloekte, éénmaal zelfs zachtjes hardop.

Edelachtbare, drie verzachtende omstandigheden. De thee-lijn wordt nog steeds bezet door die uitzendkrachten waardoor we dus met veel te veel aan de hondenkauwkoekjeslijn staan. De lijn loopt lekker met vijf, vandaag waren we met z’n tienen. Vervelend. Ten tweede hadden we te maken met de stomste kauwkoekjes. Zeven in een zak, van die lange staafjes. Te lang voor horizontaal of verticaal; ze moeten min of meer diagonaal. Heel vervelend. Tenslotte had Donk last van z’n mannelijkheid, hij is sowieso het alfamannetje binnen de groep. Hij stond vandaag, toeval, tegenover twee vrouwen aan de lijn. Onuitstaanbaar.

Aan het begin van de lijn kun je met z’n drieën de juiste hoeveelheid staafjes in een zak doen. Het kan ook met z’n vieren, of zelfs met z’n zessen. Daarna weeg ik de zak en seal ‘m; een werkplek voor één persoon. Vaak mag ik sealen omdat ik dan -zo nu en dan- even zittend kan sealen.

De aanvoer van volle zakken was, vanwege de overbemensing, moordend. Als ik twee zakken had weggewerkt, waren er drie zakken bijgekomen… Ondertussen had Donk bedacht dat hij zijn mannelijkheid tentoon kon stellen door zo’n volle zak met veel kracht BAM! op m’n tafeltje te smijten. Waardoor deze opensprong. Nu moest ik niet alleen wegen en sealen, ik moest ook schudden en opnieuw sluiten. En dat is niet niks: tegen de tijd dat ik twee zakken had weggewerkt, waren er vijf zakken bijgekomen… ‘Gooi ze niet zo hard,’ zei ik tegen Donk, ‘dan gaan ze niet los.’ “Er zijn hier toch geen mietjes?” reageerde hij. BAM! Zakken vielen op de grond omdat ze zich ophoopten voor m’n weegschaal. BAM! Ik raakte BAM! wat in paniek. ‘Als je ze zo gooit,’ deed ik nogmaals, ‘dan moet ik ze opnieuw dichtdoen…’ “Ja, lukt het? BAM! Je bent toch BAM! geen mietje?”

Ineens, als een kruik die te lang te water is gegaan, werd ik woedend met stoom uit m’n oren. Van binnen, je zag er bijna niets van. Ik vergiste me, liet iets vallen, stootte m’n knie en besloot Lodewijk te gaan helpen met inpakken; zes zakken in een doos. Donk ging wegen en sealen, ik zag hoe ook hij kopje onder ging. Terwijl ik heb geleerd dat, door elkaar te helpen, niét de zwakste schakel de productiesnelheid bepaalt. 

Fuck de koning!’​ (wo) Overmorgen m’n laatste werk-/leerdag, na een maand theezakjes inpakken zijn m’n werknemerskwaliteiten genoegzaam bekend. Hoe eerder, hoe beter gaan een nieuwe werkcoach en ik een werkervaringsplaats voor mij vinden. Het is namelijk van belang dat ik, na 30 jaar fulltime werken, werkervaring op ga doen. ’t Hoeft geen passende ervaring te zijn, in de map Samen naar werk : ‘Er is geen keuze meer, àlle arbeid is passend.’ Ik leef niet in een lage lonenland; hier geldt de Participatiewet. Ik ben geen goedkópe arbeidskracht, ik ben helemaal gratis. En omdat ik ‘ervaring opdoe’ zijn er gelukkig geen ‘consequenties voor de hoogte van de uitkering’.

Lukt het niet op korte termijn een echte werkervaringsplaats te vinden, dan biedt NEF een interne werkervaringsplaats die begint met een ‘t’… en eindigt op ‘-zakjes inpakken’. Ik ga mezelf via schimmige internetsites radicaliseren. Ik wàs al eens lid van de KENml, ik word het zó weer.

De man ​(do) “Ik ben een man, ik ben een werker, want arbeid adelt iedere man. Ik voel me pas een echte kerel, als ik geregeld werken kan.”(c) Hans Sanders (Bots, 1975)

Klaar ​(vr) Weer: ‘Nog zeven dozen en dan is het klaar.’ Kwart voor vier, ik mocht weg om een bus eerder te halen. ‘Ik blijf,” zei ik tegen mezelf, “ik móet dit een keer meemaken.’ Vandaag moesten we exact honderd kipstrips voor honden in een pot proppen en wegen. Als er nog geen 900 gram slachtafval in de pot zit, moet er nog één strip bij. Vijf voor vier hield ik de laatste doos omhoog: ‘De laatste!’, schreeuwde ik trots. Iedereen joelde. Nog zes potten. Deksel; vers-sticker; pot in doos. Nog vijf…

Eén minuut voor vier was het ‘klaar’, er kon geen doos meer bij, de pallet was vol. The Boss gromde I’m on fire en wij brulden mee. ‘Oe hoe hoe, oe hóe hoe.’ Twintig dagen aan de lopende band; het is klaar. Dank jullie wel lotgenoten en werkcoach, dankzij jullie waren het twintig góede dagen.