Blijf van onze kinderen af

Na het voorlezen, kijk ik in de gelukzalige groene ogen van mijn zoontje. In mijn hoofd schieten beelden van andere kinderen voorbij. Beelden van kinderen die het slachtoffer zijn in landen waar het momenteel helemaal niet goed gaat. Waar ze dagelijks de verschrikkingen van oorlog en geweld, uitgevoerd door volwassenen, aan den lijve ondervinden. Dan zie ik het beeld van de vader die onlangs in tranen zijn relaas deed over zijn 16 jarige zoon die vanuit Amsterdam naar Syrië is vertrokken. Om daar de Jihad te ondersteunen. Om te gaan vechten. Na de dagelijks terugkerende strijd van mijn zoon om langer te mogen opblijven (“Aah, toe?”), merk ik bij mezelf dat ik er met mijn gedachten niet bij ben.

Terwijl mijn zoon al lang en breed in dromenland verkeert, lukt het mij niet om die beelden uit mijn hoofd te verbannen. Ik snap namelijk iets niet. Blijkbaar bestaat er een groep mensen in dit land die niet tevreden is. Niet tevreden over ons land, niet tevreden over de vrijheid en vrede die we hier kennen. Niet tevreden over de democratie. Diezelfde groep mensen is dan ook blij met de stichting van een kalifaat in Irak en Syrië. “De islam wordt niet alleen maar geleefd in de huiskamers, maar moet ook geleefd worden op het niveau van de staat”, zo zei één van hen. Het kalifaat is nu een feit en daarom is de hele islamitische gemeenschap in grote vreugde.” De hele Islamitische gemeenschap? Really? “Gij zult geen onwaarheden verspreiden.” Heb ik ooit ergens gelezen. En helemaal niet tijdens de heiligste Islamitische maand.

Barbaars geweld Spreekt u alstublieft voor u zelf, want de meeste moslims in Nederland willen niets te maken hebben met barbaars geweld, heel ver weg hiervandaan. Dit soort uitspraken brengt alleen ellende met zich mee en hiermee worden de verhoudingen tussen verschillende groepen in ons mooie kikkerland weer op scherp gezet. Terwijl Nederlandse en Belgische burgemeesters, met de handen in het haar, topoverleg voeren om het probleem van terugkerende jihadstrijders op te lossen, staat er midden in Den Haag een groep te demonstreren om de radicale Jihadistische ISIS-beweging te steunen. Onder andere met behulp van spandoeken met daarop teksten als: “democratie is hypocrisie”, “leve ISIS” en “op naar Bagdad”.

Op naar Bagdad? Really? Kijk; jezelf wijsmaken dat je in het paradijs terechtkomt wanneer je zoveel mogelijk ongewapende, geboeide en in doodsangst verkerende mensen genadeloos onthoofd, is een eigen keuze en zegt iets over het gebrek aan empatisch vermogen. Maar zullen we bij deze afspreken dat onze kinderen hier niet bij betrokken worden? Deze jongens én meisjes, die dankzij religieuze propaganda en grondige hersenspoeling, worden verkocht om naar de hel van het Midden Oosten te verkassen, hebben het al moeilijk genoeg. Zij verkeren namelijk in een bloeiperiode. Een periode waarin de ontwikkelingen die ze ondergaan en keuzes die ze maken, beslissend zijn voor de rest van hun leven.

Kinderen De jongen uit Amsterdam was 16 jaar toen hij in snel tempo ‘radicaliseerde’. Als je 16 bent, ben je in mijn ogen een kind. Niets anders dan dat. En kinderen horen beschermd te worden. Door de ouders, door de overheid, door ons allemaal. Dat is misschien wel onze grootste verantwoordelijkheid en plicht als volwassenen. Daarnaast behoren kinderen met rust gelaten te worden. Als deze groep mensen, die ISIS een warm hart toedraagt, er echt in gelooft en mans genoeg is, waarom gaan ze eigenlijk niet zelf? Of is het toch te moeilijk om de vrijheid, vrede en welvaart die dit land ze biedt, vaarwel te zeggen? Oproepen om duizenden kilometers hiervandaan ‘Arabische broeders’ in het door sektarisch en religieus geweld uiteen gereten Syrië en Irak, een kopje kleiner te gaan maken?

Ieder zijn recht in datgene waar hij of zij achter staat. Echt. Maar nogmaals: blijf alstublieft van onze kinderen af. Er bestaan al teveel hartverscheurende verhalen over ontroostbare ouders die dagelijks het internet afstruinen, in de hoop een vluchtige blik van hun kroost op te vangen in één van de vele You Tube filmpjes. Kunt u zich voorstellen hoe deze mensen zich voelen?

Terwijl ik dit schrijf, zie ik uit mijn ooghoeken beelden van beschietingen en bombardementen op Gaza. En ook hier zie ik gewonde en huilende kinderen, door toedoen van volwassenen. Er zijn al genoeg slachtoffers gevallen, zowel in Syrië, Irak, als in Gaza, Den Haag en Amsterdam. Laat kinderen gewoon kinderen zijn. Aah, toe?

Rachid Benhammou is cultureel ondernemer en een bezorgde vader.