Bondsbestuurders, ik eis redding van de FNV

Bij mij in de woonkamer liggen ergens de zilveren speld van de Nederlandse Katholieke Grafische Bond en de Gouden Speld van FNV Druk en Papier. Dat zijn erfstukken van mijn vader, die in 1984 overleed. Zelf ben ik nog lid geweest van de Algemene Bond van Onderwijzend Personeel (ABOP). Ik zit nog steeds in de ABVA/KABO.

Met stijgende verontwaardiging heb ik het gekloot en gelazerstraal binnen de vakbeweging van de laatste jaren gevolgd. Juist in een economische crisis hebben werknemers een alerte en actieve vakbeweging nodig, niet om te houden wat we hebben maar om een hoofdrol te spelen in een sociaal hervormingsbeleid. Dat beleid is erop gericht om Nederlandse werknemers een menswaardig bestaan te garanderen. 

Dat doet een behoorlijke vakbeweging op drie manieren tegelijk. A. Zij ondersteunt afzonderlijke leden als die door staat, werkgever of anderen worden gepiepeld, zij onderhandelt over cao’s en zij streeft door lobbyen en strategische bondgenootschappen met de politiek en andere belangenorganisaties naar een Nederland dat alle burgers echte kansen geeft en niet alleen theoretische om iets van hun leven te maken. Daarvoor zijn goede en uitgebreide collectieve voorzieningen noodzakelijk. Tenslotte streeft de vakbeweging naar reële medezeggenschap van het personeel in de gang van zaken bij een bedrijf. Dat moet allemaal op een eenentwintigste eeuwse wijze gebeuren en niet op die van de twintigste eeuw. Daarom moet de vakbeweging open staan voor hervormingen.

Wat nu hervormingen worden genoemd – bijvoorbeeld door het nieuwe licht Wouter Koolmees – zijn meer terugdraaiingen omdat het over het algemeen gaat om herstel van de economische verhoudingen zoals die bestonden in de negentiende eeuw.

Is de vakbeweging een effectieve belangenbehartigster? Is zij een creatieve denktank waar het ene na het andere vernieuwende idee uitkomt voor een crisisbestendig Nederland? Nee, het is een wespennest. Het is een strijdperk waar vakbondsbestuurders elkaar het leven zo zuur mogelijk maken. Het is een arena voor lullige machtsspelletjes. In plaats van dat men zich optrekt aan de strijd van de schoonmakers (een enkel lichtpunt in een duistere nacht), is men bezig elkaar de voet dwars te zetten.

Ik ben een gewoon lid, dat keurig zijn contributie betaalt en voor het overige het bondsblad niet direct uit de wikkel scheurt, als het in de brievenbus zit. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben, die het volgende zegt:

Ik eis dat de vakbondbestuurders vanaf vandaag elkaar het licht in de ogen gunnen. Ik eis dat zij de geschiedenis aan de vaklui over laten. Ik eis dat zij ophouden met te denken aan hun eigen particuliere machtspositie maar dat zij de FNV onmiddellijk beginnen op te bouwen tot een effectieve kracht in de Nederlandse samenleving. Ik eis dat zij hun onderling vijanddenken in de wilgen hangen en constructief samenwerken. Ik eis dat dit gelazerstraal nu ophoudt.

En andere sodemieteren ze maar op. Of nog erger. Mijn vader zei vroeger: “Jongen, ik laat je nou studeren maar als jij later de arbeiders verraadt, dan kom ik bij je spoken.”

Ik roep vanuit de aarde mijn oude vader op om bij de vakbondsleiders te gaan spoken – in hun slaapkamers en hun dromen – tot ze doen waarvoor ze zijn aangesteld. En pa, neem al je vrienden en collega’s mee.