Brief aan Brenda Stoter over Job Cohen

De echte sportieveling is degene die bekent dat hij verloren heeft en de grootste bewonderaar is degene die het afscheid van haar idool aanvaardt. Een reactie op de recente column op Joop.nl “Brief aan Job Cohen” van Brenda Stoter Boscolo.

Het is aandoenlijk om te lezen hoe jouw liefde voor Job Cohen vanuit een eerder zo sterke weerzin opbloeide tot iets moois en doet integriteit vermoeden, op een bepaalde manier.

Maar mijn snedige vraag aan jou is: Waarin heeft Cohen laten merken dat jouw vroegere afkeur van hem onterecht is gebleken? Waar en wanneer heeft hij fier tegenover de politieke vijand gestaan en diegene helder terechtgewezen? Je noemt in je brief het moment dat hij als ‘bedrijfspoedel’ betiteld wordt een voorbeeld van zijn kracht, maar de reactie van Job Cohen is ons niet bijgebleven, de term wel. Het klinkt misschien belachelijk, maar ik wil liever een voorman die een betoog met stevige argumenten heeft.

Wij nemen aan dat Job Cohen niet terugschreeuwt wanneer iemand iets in zijn richting krijst, omdat hij zich niet wil verlagen. Het probleem is echter dat wij niet weten of hij dat niet wil of  gewoonweg niet kan.

Woede om onrecht moet in zijn ogen te lezen zijn en de moeite ze in te houden moet hem op de lippen doen bijten, niet deze verdrietige gezichtsplooi. Als je de PvdA zoveel goeds toewenst Brenda, wens haar dan een nieuw, krachtiger leider toe.

Misschien raakt je stuk me wel, omdat ik ooit een wat ongelukkig verlopen afspraakje had met een vrouw wiens achternaam ‘DiBoscolo’ luidde en waar je tweede achternaam enigszins aan doet denken. Maar dat terzijde, we hadden het over het falen van een man, een geheel ander onderwerp uiteraard.

Per abuis wordt er beweerd dat Job Cohen een nieuweling in de Tweede Kamer is en hij nog het een en ander onder de knie moet krijgen, voor hij een stabiele politieke factor kan zijn. Ondanks het feit dat hij onder Lubbers en onder Kok heeft gediend, in zowel de Tweede als de Eerste Kamer heeft gezeten (wel weet hoe het daar aan toe gaat), lijkt hij vaak beduusd wanneer hij een sneer incasseren moet. Ik ben nog nooit in de buurt van het Binnenhof geweest en zelfs ik weet dat het daar een wespennest is, waarin je niet moet wroeten als je bang bent om gestoken te worden.

Ik geef mensen graag een tweede kans, zelfs als het politici betreft. Ook onderschat ik de druk niet, die op de schouders van een fractievoorzitter liggen. Maar we zijn inmiddels een jaar verder en Job Cohen heeft niet aan daadkracht gewonnen.

Het geduld van mensen zoals jij Brenda, met deze man die niet wil deelnemen aan de huidige manier van politiek bedrijven, vertraagt alleen maar het proces van het werven van een nieuwe fractievoorzitter. Hoeveel ruimte is daar eigenlijk nog voor? Jullie wachten gelaten af wanneer Job Cohen nu eens het heft in handen zal nemen. En dat terwijl de tijd en Wilders dringen.

Het ogenschijnlijke bankroet van de PvdA in de peilingen, is niet alleen Job Cohen aan te rekenen, maar een nieuwe fractievoorzitter zou niet onaardig zijn, al is het alleen maar om wat frisse moed op te doen.

Het zal uiteindelijk wel als jaloezie bestempeld worden dat ik jouw liefde voor Cohen benijdt, omdat ik je uitsluitend voor mezelf wil, Brenda, maar goed, dat zou natuurlijk nergens over gaan. Mijn pleidooi ontstijgt dat soort irrationele verliefdheidgevoelens.

Lees hier Brief aan Job Cohen van Brenda Stoter