Brief aan Job Cohen

Dit is mijn brief aan Job Cohen. Ik ben geen politicus of een politiek verslaggever, laat dat duidelijk zijn. Ik heb dit dan ook als burger geschreven. Zonder al te veel poespas.

Beste meneer Cohen,

Vroeger was ik geen fan van u. Sterker nog, ik heb soms getwijfeld aan uw optreden in de tijd dat u nog de burgemeester van Amsterdam was. Ik vond u namelijk te zacht en te lief om het straattuig in de stad aan te pakken. U werd een aantal keren flink bekritiseerd om uw optreden. Ik hoorde het ook wel eens in de media, wat voor mij bevestigend werkte. Die Cohen is best soft, was mijn gedachte. In mijn verbeelding zag ik u al kopjes thee met criminelen drinken, waarbij u ze moraliserend toesprak. Tja Job, ik vind het moeilijk om te zeggen, maar zo dacht ik. Helaas. Ik wist niet beter.

In 2006 bleek uit de jaarlijkse misdaadmeter van het AD dat Amsterdam het helemaal niet zo slecht deed op het gebied van veiligheid. Dat kwam mede door de gerichte aanpak van u. Ook heb ik u een keertje ‘live’ gezien tijdens de awardshow van de Stichting Eenheid is Kracht, een Rotterdamse stichting die staat voor de multiculturele samenleving. Uw optreden was fenomenaal, u straalde veel positiviteit uit. Mijn respect voor u groeide langzaam, maar ik was nog niet voor de volle honderd procent overtuigd.

Ach, wat wist ik nou van politiek of van misdaadbestrijding? Ik was nog maar een jonge meid, eentje die zich amper verdiepte in dit soort zaken. Een kuiken. Ik hield me bezig met uitgaan, jongens en volgde af en toe een college. Bovendien liet ik me leiden door het algemene nieuws, waarbij het negatieve eerder bleef hangen. Gelukkig komt het verstand met de jaren, zo ook bij mij.

Toen u lijsttrekker van de Partij van de Arbeid werd, stond ik daar neutraal tegenover. Dat had meer met de PvdA dan met u te maken. De partij heeft mij nooit getrokken, het werd pas interessant toen u in beeld kwam. Ik zag een sprankje hoop in uw verschijning. U kwam namelijk heel goed over op tv. Betrokken, zachtaardig en eerlijk. U leek wel een Nederlandse Obama. Wel wat minder ‘hip’, maar dat maakte mij niet uit. We hoeven tenslotte niet allemaal in Armani-pakken te lopen. Zo’n hippe look zou ook niet bij u passen.

Na de verkiezingen behaalde de PvdA net één zetel minder dan de VVD. Ik zag de tranen in uw ogen springen toen u de uitslag te horen kreeg. U had graag een rechts kabinet willen voorkomen, maar helaas ging dat feest niet door. Jammer en helaas. Ik vond het treurig, vooral voor u. In plaats daarvan werd de PvdA onder uw leiding de grootste oppositiepartij.

De laatste weken heeft u het zwaar gehad. Vooral toen u tijdens de Algemene Beschouwingen door Geert Wilders de ‘bedrijfspoedel van Rutte 1’ werd genoemd. U stond daar kalm, keek zelfs een beetje verveeld. Daar heb je hem weer, moet u gedacht hebben. Na de zoveelste sneer was u het zat. U beet van u af. Dit deed u netjes en beschaafd, zoals het hoort. Ergens had ik verwacht dat u een grote mond zou opzetten, dat had ik namelijk wel gedaan. In plaats daarvan zette u hem netjes op zijn plek. Tussen alle schreeuwers bleef u een kalme man. Toch zag ik het vuur in uw ogen en de passie in uw uitstraling. Weliswaar verpakt in een rustig jasje, maar toch. U stond daar gewoon als uw degelijke zelf. Een eigenschap die in de hoogtijdagen van het populisme best wat meer gewaardeerd mag worden. Maar in plaats daarvan wordt u nu een gebrek aan leiderschap verweten, ook vanuit uw eigen partij. U verdient dat niet, vind ik.

De laatste maanden zijn mijn ogen geopend. Ik kwam tot de conclusie dat de eigenschappen waar u eerder zo om geprezen werd, tolerantie en verdraagzaamheid, in het algemeen niet meer lijken te werken in het huidige politieke klimaat. De tijden zijn veranderd. Ik vraag me af hoe het zou zijn geweest, als u vijf jaar geleden de lijsttrekker van de PvdA was geweest. De schreeuw en de snelheid overheersen tegenwoordig. Politici gooien hun frustraties op internet en Twitteren er flink op los. Hoe harder de schreeuw, hoe meer aandacht, lijken ze te denken. Ik heb daar een broertje dood aan. Hoe harder iemand schreeuwt, hoe minder aandacht ik wil geven. Sommige mensen zijn het met me eens en anderen niet. Zo is het nou eenmaal.

Ja meneer Cohen, er zijn nog mensen zoals ik. Mensen die de afgelopen maanden alleen maar meer sympathie voor u krijgen, juist omdat u de normen en waarden hoog in het vaandel houdt. U bent niet populistisch en schreeuwen vindt u maar niets. Bij u gaat het om eerlijkheid en respect, niet om het neerzetten van een theatershow. U bent een goed mens, denk ik. De toekomst van Nederland vindt u het belangrijkste dat er is. Die zou bij u in goede handen zijn, daar ben ik van overtuigd. Of ik ooit op u zal stemmen, durf ik niet te zeggen. Wel maakt u een goede kans. Ik ben een typische zwevende kiezer, ik vlieg van hot naar her. Eén ding weet ik wel: door de gebeurtenissen van de afgelopen weken weet ik wel op wie ik nooit zal stemmen. Dat terzijde.

Blijf vooral zoals u bent. Het tij keert wel weer. Wanneer Nederland genoeg heeft van het geschreeuw, gaan ze uw rationele aanpak meer waarderen.  Ik heb alleen één tip die weinig kwaad kan: Twitter wat meer. Stuur eens wat leuke berichtjes richting cyberspace. Het schreeuwen en roepen om aandacht kunt u achterwege laten, dat heeft u niet nodig. Maar af en toe een update over uw zienswijze kan geen kwaad. Dat doet u nu nog te weinig. U zou een verademing zijn in Twitterland, mede omdat daar al zoveel onzin de lucht in wordt gegooid. En schreeuwen om de aandacht af te leiden, daar heeft u niets mee. Ik ben ervan overtuigd dat u een goede Tweep zal zijn en dat u nog meer volgers krijgt. Ik kijk uit naar uw updates. Volgen doe ik al.

Dit artikel verscheen eerder op de website van Brenda Stoter Boscolo