Brief voor Hosni Mubarak

Met de Egyptische verkiezingen voor de deur hebben we vandaag, 17 mei, twee brieven ingeleverd bij postkantoor bij Bab El Loug Post office 11513 in in Down Town Caïro. In de eerste brief verzoeken we de verdreven president van Egypte persoonlijk om hem te mogen interviewen. Als hij daarin toestemt, nemen we het eerste vliegtuig naar Caïro. In de tweede brief levert Hanine Shatou ongezouten kritiek op Mubarak.

Het idee ontstond op 16 mei. Eerst bedachten we om Mubarak met een bezoek in het ziekenhuis te vereren. Kijken hoe ver we komen. Maar omdat we kans niet groot achten dat we gelijk tot het bezoekuur zullen worden toegelaten leek het ons goed om hem eerst een brief aan te bieden. Aan het zwembad van het Novotel beginnen we te schrijven. Mijn brief is kort.

” Mr. Hosni Mubarak.

We willen u graag interviewen. De onderwerpen/ vragen zijn: – de toekomst van Egypte – zelfkritiek – Bent u actief via de sociale media? – Vindt U ook dat de mens tot alles in staat is? – Vreest u de dood? Beterschap.

Nico Haasbroek.

Ik heb thema’s bedacht om mee binnen te komen. Daarna probeer ik uiteraard het gesprek over een heel andere boeg te gooien.

Hanine schrijft haar brief (hier verkort weergegeven) ‘ In de naam van Vrijheid, aan een belachelijke dictator’. De brief brief begint met de constatering dat Mubarak niet alleen met de wil van 80 miljoen Egyptenaren te maken heeft, maar ook met die van miljoenen andere Arabieren. “Je hebt jarenlang je volk op een sadistische manier onderdrukt en vandaag is de waardigheid en de trots van je volk ‘blowing up in your face’. Ongevraagd ben je altijd in mijn leven geweest omdat je een Israëlische agent was, waardoor ik altijd last van je had. Door jou heb ik Egypte 28 jaar lang de schuld gegeven van jouw handelen, maar in de week van de revolutie stond ik eindelijk met vrije Egyptenaren tegen jou te demonstreren. Zonder angst.”

Nadat de brieven klaar zijn fotograferen we ze. Daarna voeren we strategisch overleg. Doen we ze in 1 of 2 enveloppen? Hoe ondertekenen we? Wat als Mubarak wel op de eerste zakelijke aanvraag wil ingaan, maar niet op de frontale Palestijnse aanval? Het kopieer-apparaat van het hotel is kapot. We nemen een taxi en vragen de chauffeur of hij weet waar Mubarak zich op dit moment bevindt. En na zijn bevestiging, of hij ons daar naar toe wil rijden. Onderweg maken we alsnog kopiëen. Aangekomen bij het militaire ziekenhuis aan de weg naar Ismaeliya, na twee uur rijden door Caïro, raken we bij de ingang meteen verwikkeld in een gesprek met de mensen van de security. Zij bevestigen dat Mubarak in dit complex verpleegd wordt (aan prostaatkanker), maar Hanine gelooft daar niks van. Ze vindt de beveiliging er veel te soft uitzien. Toch bevestigen vele geraadpleegde bronnen dat we op de goede plek zijn. De security-man zegt dat we op 2 juni hier naar toe moeten komen om hem hier vandaan met een helikopter te zien vertrekken naar de rechtbank. Even later wijst hij naar de witte uitstulping op het dak van het ziekenhuis, voorzien van op ons gerichte camera’s, met de mededeling dat Mubarak daar nu zit. We mochten niet door de toegangspoort naar binnen en hij is evenmin bereid onze brieven aan te nemen, maar hij verbindt Hanine wel op zijn mobiel door met een assistent voorlichter van het leger.

Die zegt dat interview-verzoeken via de rechtbank lopen. Daarna moeten we ophoepelen en we mogen geen foto’s maken. Uit het zicht van de bewakers bij de poort maakt de taxi-chauffeur toch een foto van ons met het mogelijke verblijf van Mubarak op de achtergrond.

Een dag later nemen we een taxi naar de rechtbank, die op het terrein van de Police Academy, ver buiten het centrum, blijkt te liggen. Bij de Vijfde Nederzetting. De eerste taxi zegt de rechtbank niet te kunnen vinden. De tweede wel. We rijden in een woestijnlandschap om het enorme politiecomplex heen, op zoek naar een ingang. Alle toegangen zijn geblokkeerd. De chauffeur durft niet te stoppen. Hij wekt de indruk dat het te riskant is wat wij willen.

Wanhopig vraag ik op de achterbank aan Hanine hoe je in dit land een brief naar een ex-dictator kan versturen. Er zijn nergens brievenbussen. “Mijn vrienden hier zouden jouw vraag naïef noemen”, zegt Hanine. We besluiten op zoek te gaan naar een postkantoor. Tot nu toe zijn we totaal  al zo’n acht uur onderweg om een belangrijke brief kwijt te raken. Ondertussen zien we allerlei onderdelen van de stad: Islamic City, een buurt waar veel salafisten wonen, beroemde moskeeën, het verloop van de Nijl en het ministerie van Defensie waar onlangs nog geprotesteerd werd en doden vielen. Onze chauffeur moet twee keer vragen waar het postkantoor is. Het is een druk, gezellig, vies kantoortje. Hier leveren we de brief in die voor vijf EGP 2,50 aangetekend naar Hosni Mubarak wordt verzonden. Op mijn bewijs staat duidelijk N. Haasbroek en H. Mubarak, plus een stempel en handtekening van de postambtenaar. Als afzender geef ik mijn hotel op. Hopelijk kunnen hem morgen aan zijn ziekbed aan de tand voelen.

Wat later is ook goed.

Volg Hanine op twitter:  @hanine09