'Brussel' wil 'minder Brussel'! Echt?

‘Brussel’ wil ‘minder Brussel . Echt waar, het stond in de krant. Ja, op pagina 6 in de Volkskrant, een ‘binnen-pagina’, onderaan. Dus nogal verstopt. Zo gaat dat met ‘goed’ nieuws.

Als de EU het olijfoliestelletje op de restauranttafel wil verbieden is dat voorpaginanieuws, het bericht dat de Europese Commissie in eigen vlees wil snijden haalt met moeite de krant. Ik weet er uit ervaring alles van.

Bij de gesneuvelde Europese regels ook het komkommerbesluit, inderdaad een draak van Brusselse haarkloverij. Maar ook het plan om Europese regels te maken voor de veiligheid en gezondheid van kappers. Geen geringe sector, de EU telt bijna een half miljoen kapsalons. Ook onder het Brusselse snoeimes, de bodemrichtlijn, het plan om Europese regels en normen te stellen voor de grond waarop wij leven.

Nu gaat het bij het laatste plan om een voorstel dat in wezen politiek dood was. Niet in de laatste plaats dankzij Nederland, dat de Europese bemoeienis overdreven en veel te bureaucratisch vond. Ook Frankrijk en Duitsland moesten er niets van weten. Europa telt wel driehonderd verschillende bodemsoorten en de bescherming daarvan kan je beter nationaal regelen. Wat moet een Groningse aardappelboer met regels voor vulkanische bodemsoorten.

‘Hair Hitlers’ Bij de kappers ligt dan anders. Er is – zeker in de eurosceptische Britse pers – flink de draak gestoken met de Europese plannen voor deze sector. Met name de vereiste dat kappers op anti-slipzolen zouden moeten lopen, werd uitgelegd als een ‘Brussels verbod op hoge hakken voor kapsters’. ‘Hair Hitlers’ , schamperde een Britse tabloid.

Nu is het opmerkelijke bij de kappersregels, dat de sector er zelf om heeft gevraagd. Het kappersberoep is niet zonder (gezondheids-)risico’s en Europees overleg in de sector zelf leidde tot een plan van aanpak. En om deze zelfregulering een wettelijke kader te geven had men ‘Brussel’ gevraagd het in een Europese richtlijn te gieten. Zodat kappers van Stockholm tot Lissabon dezelfde bescherming genieten.

En dat is ook meestal de redengeving achter Europese regels. De kracht van de Europese samenwerking is toch vooral de vrije, interne markt. Het wegvallen van de binnengrenzen schept economische kansen. Het is voor een ondernemer een wereld van verschil of hij – zonder belemmering – een stuk kaas aan een markt van 16 miljoen of van 500 miljoen consumenten kan verkopen.

Maar dan moet je het met elkaar wel eens zijn over wat een stuk kaas is. Dat niet via de achterdeur van regelgeving op nationaal niveau de grenzen alsnog dicht worden gegooid. Zeker in grensgebieden kan verschil in regels gevoelig uitpakken. Kijk maar naar de tankstations. Ook voor kappers is dat niet denkbeeldig.

Therapie Maar natuurlijk is het een goede zaak als de Europese Commissie zijn eigen regelgeving tegen het licht houdt. Met één voorzitter en 27 (!) Eurocommissarissen bestaat natuurlijk rap het gevaar dat wetgeving een vorm van bezigheidstherapie wordt. In de strijd daartegen claimt commissievoorzitter Barroso inmiddels bijna 6000 Europese regels gekortwiekt te hebben.

‘Klein zijn in kleine zaken en groot zijn in grote zaken’, is nu het terechte credo van Barroso voor de reikwijdte van de EU. Want het is veel zinniger om de vraag te stellen waar Europa zich wél mee moet bezig houden dan waar het zich níet mee moet bezig houden. En dan gaat het om zaken als Europa’s economische toekomst, onze positie in de wereld, de zorg om milieu en energie.

En dan blijkt vanzelf wel wat er op het bordje van de nationale regeringen terecht komt. Of op dat van een gemeentebestuur, of van een buurtvereniging, of het bestuur van een voetbalvereniging.

Of gewoon op uw eigen bordje. Want misschien roepen we ook wel eens te gemakkelijk: ‘Dat moet Europa toch regelen!’

Dit artikel staat ook op de website van Paul Sneijder