Buurjongen zonder bril

Je hoeft de krant maar open te slaan om de gevaren van tegenwoordig op een rijtje te krijgen. Agressieve allochtonen. Dronken asielzoekers. Gewetenloze loverboys. In de krant staat de nachtmerrie van iedere vader.

Een of andere onverlaat die iets in het drankje van je dochter doet en daarna doet wat hij graag wil doen met jonge vrouwen. Of wat te denken van de vele loverboys tegenwoordig? Lezen is weten. Onschuldige meisjes die zomaar in de prostitutie worden gezet.

Alsof het niets kost. Het moet niet veel gekker worden in dit land.

Ook de ouders van Ilona (16) en Mark (17) zijn er niet altijd gerust op. Wie weet wat er allemaal in de donkere nacht kan gebeuren.

Op 18 september krijgt de nachtmerrie vorm.

Ergens rond drie uur in die nazomernacht kijkt Mark de dood in de ogen. Hij wil wel weg. Graag zelfs. Maar hij kan niet weg. Het is te laat. Veel te laat.

Zijn lijf krijgt een enorme knal en smakt tegen de koude grond van het fietspad. Uit een wond aan zijn hoofd stroomt bloed. De verwoestende pijn in zijn lijf houdt hem op de grond. Een paar meter verder ligt Ilona.

Dood.

Denkt Mark.

Als het meisje een beweging maakt, weet hij dat zijn dubbele doodsangst niet terecht was. Hij kruipt naar het meisje. Belt 112. Samen wachten ze op de ambulance.

Het lichaam van beide jongeren zal herstellen. De angst blijft nog wel even hangen.

De ouders van Mark en Ilona hebben misschien wel altijd gedacht dat het gevaar van heel ver buiten zou komen. Van een wereld die ze niet kennen. Van onbekende verdovende stoffen en brutale mannen met een verdorven cultuur.

In werkelijkheid kwam het gevaar van een buurjongen. Een dorpsgenoot. Van Carl.

Een man van 26. Met een auto zonder remmen. En een vriend zonder rijbewijs.

Zij waren die nacht aan het drinken geslagen. En op pad gegaan. Carl heeft zijn bril thuis gelaten. Hij ziet maar zestig procent van wat hij moet zien. Als het licht is en niet regent.

Het is donker en nat.

De vriend van Carl neemt in de auto nog een biertje. Lekker. Ook Carl heeft de alcohol aardig in zijn bloed zitten. Zijn vader stierf. Zijn dochtertje. En zijn vriendin verbrak onlangs de relatie. Dan wil alcohol nog wel eens verdoven.

Ergens bij een rotonde verliest Carl de controle die hij toch al nauwelijks meer had. Hij knalt over het fietspad. Frontaal op de fiets van Mark. Ilona zit achter op de fiets. Maar niet voor lang.

Carl ziet niet wat hij moet zien. En ondanks een verbrijzelde voorruit knalt hij door. Mark en Ilona voor dood achterlatend. Achttien kilometer verderop geeft hij – dronken als hij is – het stuur over aan zijn vriend. Die beseft ineens dat hij alleen een handrem heeft om de auto desgewenst tot stilstand te brengen.

De vriend stelt geen vragen. Hij stuurt door. En vlucht voor de inmiddels gealarmeerde politie. Ramt tot twee keer toe een politieauto. De agenten ontwijken door de klap nog maar net de nachtbus, die voor een drukke ingang van de disco staat te wachten.

Over geluk bij een ongeluk gesproken.

Wellicht is het veilig om het gevaar buiten de eigen leefwereld te zoeken. Omdat er dan nog iets van controle lijkt te zijn.

Veilig. Dat wel.

Maar niet waar.

Dit artikel verscheen op het weblog Rechtbankverslaggever