Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Catherine Keyl en de hoerenlopers

  •  
23-11-2009
  •  
leestijd 5 minuten
  •  
894 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Oudere, blanke Nederlandse vrouwen moeten het soms jaren stellen zonder seks, en dat is natuurlijk geen pretje, lees ik in een column van Catherine Keyl op haar online magazine catherine.nl.
Tsja. “Life sucks” als je oud en seksloos bent. Dus wat doe je dan? In een stukje onder de wat neutrale titel “Toeristenseks” verhaalt Catherine van de seksuele escapades van oudere vrouwen in arme Afrikaanse landen als Ghana, Gambia en nog zo wat plaatsen waar je gemakkelijk en goedkoop met een vakantiecharter naar toe kunt.
De dames lopen na aankomst meteen in de armen van jonge vriendjes die in ruil voor hun attenties, worden vergast op lekker eten, een goed bed en wat zakgeld. Catherine, zelf ook al van gevorderde leeftijd, heeft sinds kort weer een leuke vriend, lezen we op haar site, dus dit verhaal zal alleen kunnen slaan op haar minder fortuinlijke, eenzame vriendinnen. De jongens beleefden in die blanke, ervaren armen allerlei dingen, die ze in geen jaren beleefd hadden, noteert Catherine enthousiast uit de mond van haar bronnen. Die bronnen zelf kwamen na een weekje ook weer ‘helemaal herboren terug’ op Schiphol, want “ze hadden soms al jaren geen seks meer gehad” – een taboe dat Catherine hier graag doorbreekt.
Hoe oud die jongens zijn komen we niet aan de weet, daar waren de dames niet werkelijk in geïnteresseerd. Jong, jazeker. Maar te jong? Twaalf? Veertien? Ach, jongens van die leeftijd hebben soms al een gezin, laat Catherine een echte Afrikaan uitleggen. U begrijpt: de seksuele moraal in die landen is niet de onze, ze zijn daar allemaal vroeger rijp dan hier in de zompige koude polder, en ze lusten er allemaal wel pap van, al moet de snor soms nog doorbreken. “De mijne was twee meter, en hij zei dat ie achttien was, dus ik heb niet aan zijn antwoord getwijfeld”, zegt een van de dames. Het was nou niet bepaald eenvoudig om de jongens te negeren, je struikelde er zogezegd over. Dus wat is dan het probleem? Wat houdt je, als oudere, eenzame dame, dan nog tegen? Wat zeurt daar nou?
Vervang het woord ‘jongen’ door ‘meisje’ en het hele verhaal krijgt een andere sfeer. Vervang het woord ‘vriendin’ door  “oudere man” en het zit scheef. Foute boel. Moeten we echt geloven dat die jongens liever met een abonnee van Plus naar bed gaan dan met de gemiddelde lezeres van de Flair? Maar de vriendin van Catherine houdt stevig vast aan haar oogkleppen. “Eerlijk is eerlijk, in Nederland zou je zoiets niet doen” zegt ze, “maar je bent op vakantie en je denkt: laat ik eens op een bijzondere manier aan ontwikkelingshulp doen. Waarbij het mes aan twee kanten snijdt. Hij heeft plezier en ik heb plezier.’ Dat hij er ook plezier aan lijkt te beleven, zegt denk ik heel veel over de kwaliteit van die jongen als acteur en als prostitue – respect!
Er klopt natuurlijk niets van dit beeld. Het is allemaal al lang bekend, en diverse malen beschreven en gedocumenteerd: de dames zeggen dat de jongens het doen omdat ze het leuk vinden en dat lekkere eten en het toegestopte zakcentje beschouwen als – precies,een zakcentje, meer niet. Klinkt lekker luchtig. Maar we weten beter. Die jongens moeten zich vermannen — ogen dicht en gáán — , er vooral niet bij stilstaan. “Alsof je seks hebt met je oma”, hoorde ik ooit eens een van die jongens zeggen in een televisiedocumentaire. Ze zijn straatarm, ze komen uit straatarme gezinnen, er is geen normaal werk of een opleiding voorhanden, een zus, moeder of broer kan ziek zijn, er moeten rekeningen worden betaald van een school, de dokter, of de begrafenisondernemer wacht nog op zijn geld. Als de jongen de prostitutie ingaat dan hoeft zijn moeder niet, of zijn zus. Dat is hier de situatie.
Het lijkt wel of de vrouwen op dit punt een jaartje of dertig emancipatie hebben gemist. Mannen weten echt wel dat de verhalen die we dertig jaar geleden nog wel eens hoorden vertellen, over wederzijdse en diepe liefde met een veel jongere partner uit een straatarm land, vrijwel nooit kloppen. En dat er achter die façade altijd een sfeer van misbruik en grote ongelijkheid schuilgaat. Dit zijn geen leuke toy-boys die er vrij voor kiezen, dit is prostitutie uit noodzaak. 
Veel vrouwen zien dat kennelijk anders, te oordelen aan het vrolijke gebabbel bij catherine.nl. Dat heeft misschien ook te maken met het feit dat de hulpindustrie enorm is gefocust op vrouwen en meisjes. Ik bedoel nu even niet dat de sector totaal is gefeminiseerd, dat de meeste werknemers in de hulpindustrie vrouw zijn –  al is dat wel zo. Nee, ik bedoel dat er vrijwel geen organisatie is die zich inspant voor het specifieke lot van jongens en mannen in straatarme landen. Duizenden hulpprogramma’s over ‘gender’, over ongelijkheid en achterstelling op seksueel vlak, gaan feitelijk alleen over meisjes en vrouwen. Jongens en mannen, ze drinken teveel, slaan hun vrouwen, maken kinderen en laten die achter bij de arme meoders om rond te rijden in jeeps met stenguns waarmee ze anderen het leven zuur maken.
Jongens en mannen zijn het probleem, vrouwen en meisjes zijn de oplossing. Je moet wel een kindsoldaat worden voordat je als jongen de volle aandacht krijgt. Een organisatie als Plan Nederland heeft als slogan ‘Because I am a girl’. Dat trekt donateurs en hun centen, want wie is er nou tegen het helpen van meisjes? Precies.
Weet je wat: ik begin ook een hulporganisatie. Die noem ik, het voorbeeld van Plan Nederland indachtig, ‘Oplossing Ghana’. De slogan hebben we al: “Because I am a boy’. Oplossing Ghana gaat zich bezig houden met de problematiek van jongens en mannen, die, door de grote veranderingen in de maatschappij, hun traditionele rol als man in de lokale samenleving hebben zien verdwijnen. Een nieuwe rol is onbereikbaar want daarvoor is een opleiding nodig, rolvoorbeelden, een stimulernde omgeving, kortom: er is geld nodig.
Hoe zal het mijn nieuwe ngo vergaan? Ik durf wel te voorspellen hoe het afloopt. Er komt geen geld van donateurs, en er komt geen geld van de overheid. Er komt helemaal geen geld. ‘Oplossing Ghana’ heeft geen schijn van kans. Jongens komen pas in beeld als ze kindsoldaat zijn geweest – of erger. Een troost: tot dat moment kunnen ze altijd nog terecht in het bed van verwelkte Hollandse hoerenlopers.
Klik hier voor het stuk van Catherine Keyl.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.