Coronische gesprekken (V)

Ja , dat schoot door me heen. We hebben het hoofd net boven water kunnen houden door de verkoop aan het hek. En we hebben goede sier gemaakt met gratis sla voor het verpleeghuis om de hoek. Maar we moeten nu verder gaan. Met eerlijke groeten vechten tegen de sociale verarming. En we moeten zeker verzet plegen vanuit een appvrije tuin.

Omdat we versoepeling van de regels willen, moeten we van de regering een app accepteren. Kijk om je heen. Door zo’n corona-app mijden mensen je als de pest omdat je ooit positief getest bent. De app kan worden gekoppeld aan je reisgedrag, aan werk, aan verdachte contacten. We moeten vechten voor een radicaal corona-appvrije toekomst. Als tuinders weten we als geen ander wat afstanden betekenen: 25 centimeters tussen slaplantjes, een halve meter voor elke tomatenplant. Een ideaal uitgangspunt voor een duurzaam verzet tegen een autoritaire, digitale corona-appsamenleving.

Haal de tractor maar vast uit de schuur.

Je snapt het gewoon niet. Zo’n corona-app registreert nu nog besmettingen en risico’s. Jij vindt dat prachtig. Vervang het woord ‘besmetting’ door ‘niet loyaal’ en er staat een AIVD’er op je stoep. Je weet niet waarom je niet loyaal bent maar je vrijheid ben je kwijt. Ken je het verhaal over de mislukte ICT-projecten van de overheid? En heb je hier al aan gedacht: ik ben besmet en leen even jouw virusvrije telefoon. Het hele elftal raakt vervolgens besmet. Hoezo veilig? Pseudo-veiligheid bedoel je.

Mijn tip: slik de rode Matrixpil!

Wel een app maar geen mondkapje. Ik ben geen complotdenker maar je moet het wel door hebben.

Welkom in de reïntegratiefase!

Ik vind het echt onsmakelijk, weet je. Kunst op je scherm als alternatief voor een bezoek aan het Rijks. Mijn persoonlijke band die ik heb met Rembrandt is opgegaan in een aalgladde videotour van marketing avonturiers.

We zijn verpest door de negatieve schermcultuur van de media. Altijd op zoek naar de negatieve kanten van het beeld en van het leven. Nooit is iets positief. Bijvoorbeeld: als ik – ben even zijn naam kwijt – op tv zie moet ik louter denken aan stervende bejaarden.

In het museum heb ik authentieke belevenissen. Ik zie mijzelf als kapitein Banninck Cock in de Nachtwacht. De Saskia op de knie van Rembrandt. Dr. Tulp in de Anatomische les.

Ik ben zo verpest door de brallende media dat ik, kijkend naar het scherm, nu aldoor aan de zwarte bladzijden uit het leven van Rembrandt moet denken. Hoe hij Geertge Dircx gebruikt en daarna laat opsluiten in een gesticht in Gouda. In Gouda! Een Me Too avant la lettre. Later verzint hij een list om zijn schuldeisers niet te hoeven betalen. Woont samen met Hendrickje Stoffels maar trouwt niet met haar. Zij wordt vervolgens door kerk en volk uitgemaakt als hoer.

Oh ja. Ik ga als alles weer normaal is naar de National Gallery in Londen. Sta dan urenlang voor zijn laatste zelfportret uit 1669. We kijken elkaar diep in de ogen. Ik zie in zijn ogen hoe de dood naderbij komt. In zijn blik lijkt hij mij na heel lang zwijgen te zeggen: ‘Ja, dit was het dan’. Heel ontroerend, heel authentiek, heel puur.

En ik doe dan een klein stapje naar voren totdat ik het koord voel en fluister dan zacht: ‘Dank Rembrandt, dat je dit alles voor mij, voor de wereld, getekend en geschilderd hebt.’

Ik heb vanaf begin maart mijn scherm zo ingesteld dat het beeld op zwart gaat zodra ook maar een glimp van het portret te zien is.

Volgens mij beschrijf ik als eerste retescherp de geopolitieke en culturele verschillen tussen Nederland en China, en hoe in fakking coronatijd twee geliefden daar onder lijden. Een echte doorbraakroman.

Ik denk dat ik fakking goed heb uitgediept waarom de totale controle in China en de intelligente lockdown in Nederland hun roots in de eigen cultuur hebben. Lin, de Chinese man, ontpopt zich als een dictatoriaal figuur terwijl Ramia, de Nederlandse vrouw van Syrische afkomst, zich daartegen verzet. Bij hun eerste online date was het liefde op het eerste gezicht. Maar gaandeweg ontstond er een digitale strijd over zo’n beetje alles. Toch kunnen ze elkaar niet loslaten. Heel universeel maar ook zo fakking persoonlijk.

‘Hallo’ staat voor de informele sfeer van tulpen en fakking opwaaiende zomerjurken. ‘Ni hao’ illustreert de Aziatische hartelijkheid.

Misschien is het je ontgaan maar het ‘Hallo’ is ook een zoektocht naar het achterliggende motief van de fakking coronacrisis. Je kent het wel: ‘Hé hallo zeg, wat denk je wel?’. En ‘Hi hao’ suggereert een grens: ‘Ni hao, tot hier toe en niet verder.’

Oh, maar het verhaal is nog niet af. Ik denk ook dat er een groot lezerspubliek in China gevonden kan worden. Wat dat betreft is de titel een fakking gouden greep. De Chinezen geilen in dit geopolitieke, deglobaliserende post-coronatijdperk op internationale culturele erkenning.

Cool! Vet! Wat een fakking relevant plotdingetje!