Dallas, de ene dode is de andere niet

Deze vrijdag, 8 juli, is op de Nederlandse media al het andere nieuws opzij geschoven voor berichtgeving over de aanslagen in Dallas, waar het vuur geopend is op politiemannen, van wie er rond half elf in de ochtend vijf het leven hadden gelaten. Een schutter pleegde zelfmoord.

Op dinsdag 6 juli vond de begrafenis plaats van Alexandro Moreira de Araújo (44). Hij was de zesenvijftigste politieman, die dit kalenderjaar in Rio de Janeiro is vermoord. Dat wil zeggen van de beruchte Policia Militar. Er opereren nog een aantal andere politiediensten in de Olympiastad. Van haar kant schoot de politie sinds 2010 alleen al in Rio ongeveer 8000 personen dood, meldt Human Rights Watch.

Donderdagavond vond in Balad, negentig kilometer van Bagdad, een aanslag plaats die wel wat doet denken aan de gebeurtenissen in Dallas. Alleen vielen er 29 doden en geen 5. Voor een Sjiietisch heiligdom ontplofte eerst een autobom. Daarna openden sluipschutters het vuur op de aanwezigen die het Suikerfeest vierden. Balad is in het verleden vaker doelwit geweest van aanslagen.

In september 2015 stond het aantal gedode Zuid-Afrikaanse agenten al op 58. President Zuma riep de politie op om terug te vechten. Hij vond het een krankzinnig idee dat een politiefunctionaris op straat lag te sterven omdat hij niet snel genoeg naar zijn pistool durfde te grijpen.

De ene dode is de andere niet. De ene context is de andere niet. Dat blijkt maar weer uit de berichtgeving. Het gaat niet aan uitsluitend de media hiervan de schuld te geven. Zij volgen de smaak van het publiek. Daardoor ontstaat een soort wisselwerking die dat verschijnsel versterkt. Nieuws uit Europa en Noord-Amerika heeft op Nederlanders meer impact dan berichten uit de rest van de wereld. Daarom wordt die moordpartij in Dallas het gesprek van de dag terwijl we schouderophalend voorbijgaan aan het geweld in Rio en zeker dat in Iraakse provinciesteden. De ontzetting om Dallas is evenmin te vergelijken met de emoties en het meewarig commentaar op de sociale media, die werden opgeroepen door de recente aanslagen in Istanboel en Turks Koerdistan.

Er bestaat bijgevolg slechts beperkte belangstelling voor de werkelijke achtergronden van het geweld in streken die ons niet in het hart raken. Wat dat betreft zijn wij net als de inwoners van Beuningen, die liever de stoep voor hun deur laten opbreken dan er de voetstappen van vluchtelingen op te dulden. Daarvan gaan die vluchtelingen niet weg en hun aanwezigheid heeft zeker iets te maken met het gebrek aan urgentie dat wij voelen omtrent de gebeurtenissen in hun moederlanden.

Is dat verwijtbaar? Niet per se. De hamer die hard neerkomt op je duim in plaats van op die spijker, raakt je heviger dan het ongeluk om de hoek. Een nationale ramp treft je harder dan een internationale. En wat binnen je mentale horizon valt, maakt meer indruk op je dan wat zich daarbuiten bevindt. Dallas is een stuk verder weg dan Damascus. Toch is de kans groot dat het u aan uw reet zal roesten wat er in Damascus gebeurt, terwijl u speciaal het Journaal aanzet om te zien wat daar nu in Texas aan de hand is.

Je ziet dat verschijnsel overal in de wereld en alle succesvolle media houden er rekening mee. Daarom is het u misschien ontgaan dat Rory Duterte, de pas aangetreden president van de Filipijnen openlijk de namen heeft genoemd van vijf personen uit de politietop die zich lieten betalen door drugsbaronnen, met name Peter Lim, alias de ‘Jaguar’.

Toch is het zinnig om je van die selectieve eigenschap te vergewissen, van de oogkleppen die het zicht op het nieuws belemmeren zodat tal van betekenisvolle ontwikkelingen je ontgaan. Dan komen plotselinge dingen op je stoepje misschien niet meer zo onverwacht.