Dan kijkt opa Zorreguieta toch gewoon naar de tv

Aan het slot van zijn verkiezingsdebat met Mark Rutte zei Diederik Samsom in een aanval van gematigdheid dat wat hem betreft Jorge Zorreguieta welkom was bij de inhuldiging van schoonzoon Willem-Alexander als koning van Nederland.

Dat is geen privéfeestje. Dat is een van de belangrijkste plechtigheden die de Nederlandse staat kent. Artikel 32 van de grondwet zegt: “Nadat de Koning de uitoefening van het koninklijk gezag heeft aangevangen, wordt hij zodra mogelijk beëdigd en ingehuldigd in de hoofdstad Amsterdam in een openbare verenigde vergadering van de Staten-Generaal. Hij zweert of belooft trouw aan de Grondwet en een getrouwe vervulling van zijn ambt. De wet stelt nadere regels vast.”

Het uitnodigingsbeleid voor de gasten heeft dan ook een politiek karakter. Daarom moet het verleden van Jorge Zorreguieta tegen het licht worden gehouden. Is dit wel een oud-politicus die het parlement (let wel: het gaat om een  vergadering van de beide Kamers) over de vloer wil hebben? Zijn familiebanden zijn hierbij niet van wezenlijke betekenis.

Welnu, Zorreguieta was eerst staatssecretaris en daarna minister in één van de wreedste en bloedigste regeringen die gedurende de twintigste eeuw in Latijns Amerika hebben huis gehouden. Die regering was ook nog de resultante van een staatsgreep.

Nu houden vader en dochter Zorreguieta vol dat ze destijds niets van de moord- en martelpartijen wisten. Dat is merkwaardig want heel Nederland wist het destijds wél. Het stond in de krant.

Het was op de televisie. Bram Vermeulen en Freek de Jonge hebben nog vergeefs actie gevoerd tegen de deelname van het Nederlands elftal aan de wereldkampioenschappen voetbal in Buenos Aires.

Als Jorge Zorreguieta de Argentijnse versie van ‘ich habe es nicht gewusst’ in stelling brengt, dan liegt hij, want hij was in die dagen niet doof en blind. Hij trad willens en wetens toe tot een wreed en moorddadig regime, omdat hij zo de belangen kon dienen van de organisatie die hem altijd als bestuurder had bezoldigd, die van de grootgrondbezitters. Zeker, hij was een vakminister, die zich ongetwijfeld verre hield van het vuile werk, van de ontvoeringen en de folteringen, maar hij was toch actief lid van de club.

Zo iemand hoort geen officiële gast te zijn op zo ongeveer de belangrijkste plechtigheid van de Nederlandse staat en zijn volksvertegenwoordiging. Het is verbijsterend dat het Jorge Zorreguieta aan het politiek instinct ontbreekt om te beseffen dat hij zijn dochter geen plezier doet – ja zelfs de politieke positie van zijn schoonfamilie schaadt – door daar aanwezig te willen zijn. Een kwaaltje is zo geveinsd, een breedbeeldtelevisie op groot formaat zó binnengesleept.

Lees ook dit artikel van Edwin Koopman in Trouw