Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Dansen door een korenveld

  •  
12-07-2013
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
De film To The Wonder bevat eindeloos veel shots van wuivende gordijnen en mensen die schrijden door lege ruimtes
Nieuw op Joop: Wekelijks een filmrecensie door Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde.
Terrence Mallick is een filmmaker wiens werk altijd verdeelde reacties oproept bij critici, maar bij zijn nieuwste film To The Wonder slaat de balans voor de eerste keer over naar het negatieve. Ik ben de film gaan zien met gemengde verwachtingen. Hij bleek niet zo slecht als gevreesd, maar ook een stuk minder goed als had gekund.
Het naar verluid autobiografische verhaal gaat over een Amerikaanse man die in Frankrijk verliefd wordt op een alleenstaande moeder. Hij neemt haar en haar dochtertje mee naar zijn huis op het Texaanse platteland. Daar blijkt hun liefde moeilijk bestand tegen de alledaagse sleur. Parallel hieraan lopen subplots over een priester die een geloofscrisis doormaakt en de bodemverontreinigingen die de omgeving teisteren.
Dit alles wordt verteld in typische Malick stijl: weinig dialoog, een hoop lyrische beelden van natuurschoon, flarden van scènes en voice-overs die quasidiepzinnige dingen fluisteren. “Ik schrijf in het water, wat ik niet durf te zeggen.” Veel mensen verslijten dit voor gebakken lucht.
Ik denk dat To The Wonder meer doordacht is dan dit. De verschillende plotlijnen vormen een logisch geheel over wat liefde, verbintenis en het delen van voor- en tegenspoed betekent in een wereld waarin alles vergankelijk is. Bestaat er zoiets als de eeuwige liefde? En hoe herken je die? Het is heel knap hoe het plot en de ideeën van To The Wonder worden verteld door middel van beelden, mise-en-scène en lichaamstaal van de acteurs.
Helaas heeft de film veel te veel ruis en onnodige herhalingen. Hij bevat eindeloos veel shots van actrices die dansen door korenvelden, wuivende gordijnen en mensen die schrijden door lege ruimtes (mensen lopen nooit in Malicks wereld, ze schrijden). De regisseur bedoelt er vast iets mee, maar zelfs voor de meest welwillende kijker gaat dit vervelen. Mijn theorie is dat Malick zoveel aanzien heeft als auteursfilmer, dat hij geen tegenspraak meer krijgt. Hij zou waarschijnlijk enorm profiteren van input van een kritische producent en scenarioschrijver.
Hoe knap de film ook is gemaakt, hoe diep de ideeën ook zijn, ik kan To The Wonder uiteindelijk niet aanraden. De film wordt zelden ontroerend en nooit komen de karakters in de buurt van iets wat lijkt op echte mensen. De korte, indrukwekkende optredens van echte gevangenen en verslaafden onderstrepen dit alleen maar.

Meer over:

opinie, lekker
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.