Dat is mijn kuil!

Volgens de talkshows zitten we allemaal te “smachten”. Smachten naar een veel te goedkope vliegvakantie naar overvolle resorts aan buitenlandse kusten van landen met dubieuze regimes. Resorts, ik vertaal het even naar toeristengevangenissen, waar we kennelijk naar moeten uitkijken volgens de reisbranche. Toeristengevangenissen! Want, zo blijkt uit de gegevens, je mag het terrein niet verlaten vanwege de besmettingsrisico’s. je wordt als het ware opgehokt. Ik kijk er nu al naar uit, maar niet heus. U wel?

De corona-ellende zorgt ervoor dat vakantie vieren in het buitenland heel erg moeilijk wordt en eigenlijk ernstig wordt afgeraden. Dat zal nog wel een tijd zo blijven. Maar is dat eigenlijk wel erg? Worden we daar nu ècht ongelukkig van? Ik denk helemaal van niet! Het betekent eigenlijk gewoon dat we in eigen land ons vertier moeten zoeken. En dat gebeurt dan ook volop. De campings en vakantiehuisjes in ons land  worden massaal geboekt. Dat is natuurlijk heel logisch, want in eigen land vakantie vieren is vooral héél leuk en ook nog best wel voordelig. En laten we eerlijk zijn: waarom zou je ver weg willen naar zo’n toeristen-opbergplek, terwijl dichtbij zoveel te beleven is.

Als je de economische berichten zo leest, is het helemaal niet zo slecht voor het binnenlandse toerisme dat we niet weg kunnen. Het wegblijven van buitenlandse toeristen, door de coronamaatregelen, wordt in een deel van de toeristensector financieel bijna niet gevoeld. Er is wel opeens iets veranderd. Deze zomer wordt opnieuw de meest gehoorde taal niet Duits, Chinees, Oost-Europees of Engels. Het wordt opnieuw onze eigen taal of een van de streektalen. Geweldig toch? Daar smacht ik nu zó ontzettend naar.

Eindelijk kunnen we dan straks naar het strand zonder de vraag te stellen wanneer onze oosterburen uw fiets komen terugbrengen. Eindelijk hoeven we de “moffen” niet te verwensen. Mopperen op bierdrinkende Engelsen is even voorbij. Eindelijk hoeven we ons niet te ergeren aan witte nummerplaten bij Voorne aan Zee. Eindelijk kunnen we dan die vreselijke boosheid over “das ist mein kuil” even helemaal vergeten en vol overgave vervangen door “dat is mijn kuil!”