De afrekening met Wopke Hoekstra is begonnen

Nog geen twee weken na zijn horkerig, hautain en volgens zijn Duitse collega ongepast optreden in de raad van Europese ministers van financiën, is de afrekening met Wopke Hoekstra begonnen. Bruno Le Maire, de Franse minister van Financiën en Economie, liet hem weten dat hij over een uur of wat in het journaal van TF1 ging aankondigen dat voor Air France zeven miljard aan hulp klaar lag, bestaande uit vier miljard aan bankgaranties en drie miljard rechtstreekse leningen van de staat. Op de televisie stipuleerde de bewindsman dat voor het geld van de belastingbetaler wel wat werd terugverwacht: Air France-KLM moet de meest milieubewuste luchtvaartmaatschappij ter wereld worden. Tegelijk verwachtte Frankrijk een verbetering van de rentabiliteit.

Zo plaatste Le Maire Wopke Hoekstra voor het blok. Hij dwong hem onmiddellijk iets vergelijkbaars te doen. Anders waren de rapen gaar. En zo zagen de vele kijkers naar Bed and Breakfast van omroep Max hun geliefde programma ruw onderbroken voor een haastig geïmproviseerde persconferentie over de duiten die Nederland in het zakje van de KLM zou doen. Hoekstra had geen plan en evenmin een bedrag. Het zou alles bij elkaar gaan om twee tot vier miljard. Werden dat leningen, garanties of giften? Daar was men op het ministerie van Financiën nog niet uit. Er zouden strenge voorwaarden worden gesteld maar ook die bleven in het vage: een loonoffer in de hogere regionen van het bedrijf misschien, meer aandacht voor het milieu? Je kon zien dat de minister overvallen was.

Dit is nog maar het begin van wat hem te wachten staat. Er zit voor zuinigheidsapostel en economische zedenpreker Wopke Hoekstra nog heel wat in het Brusselse vat.

Om een volledige instorting van de Nederlandse economie en samenleving te voorkomen is zoveel gevoteerd dat een begrotingstekort wordt verwacht van minimaal 92 miljard euro. Dit leidde meteen al tot een nieuw cliché dat nu nog voornamelijk de minister in de mond bestorven ligt maar weldra ook de halve politiek: het grootste tekort buiten oorlogstijd. In concreto: een procent of twaalf. Dat het hier niet bij blijft maar nog behoorlijk in de hoogte gaat, is een waarschijnlijk scenario

En dat in het land dat al sinds de crisis van 2008 de overige lidstaten van de EU op de vingers tikt, zodra zij te hoge begrotingstekorten vertonen. Dan zijn absoluut “hervormingen” en bezuinigingen nodig. Jan Kees de Jager is daar al in 2010 mee begonnen. Hij placht te zeggen dat hij als Nederlander blunt mocht zijn, bot. Zijn opvolger, de gereformeerd ogende rekenmeester Jeroen Dijsselbloem – om onduidelijke redenen in de PvdA terechtgekomen – maakte het nog bonter. Het dieptepunt bereikte Dijsselbloem toen hij met zijn zure kop de zuidelijke lidstaten verweet hun euro’s te spenderen aan drank en vrouwen. Wopke Hoekstra zette die traditie voort door tijdens de zwaarste crisis sinds de tweede wereldoorlog, een crisis bovendien die is veroorzaakt door onheil van buiten en niks anders, een nacht lang te zeuren en te vingerwijzen over frivool begrotingsbeleid juist bij de lidstaten die het hardst door het virus getroffen zijn.

En nu staat meneer te kijk met een begrotingstekort van 12% terwijl 3% de onwrikbare norm is, zoals Nederland uit en te na tot vervelens toe heeft verkondigd.

Nu hebben de Europese ministers van Financiën samen met de regeringsleiders wel besloten om dat plafond van 3% voorlopig  even te negeren maar toch is dit geen veer om – in een geparfumeerde reet gestoken – mee te  pronken.

De collega’s zullen Hoekstra belangstellend gaan vragen hoe hij en Nederland dit probleem denken te op te lossen. En ongetwijfeld halen zij dan herinneringen op aan vorige bijeenkomsten.

Het beste jongetje van de klas dat bovendien altijd klikte bij de meester, komt nu zelf in de hoek terecht. Het vervelende is dat wij daar met ons zeventien miljoenen bij worden gezet.