De bijdrage waar niemand blij van wordt

Deze mensen hebben medisch-specialistische zorg nodig, net zoals mensen met diabetes, kanker, hart- en vaatziekten.

Nu heeft demissionair minister Klink wederom zijn plan uit de kast gehaald om voor specialistische psychiatrische zorg (tweedelijns zorg), een eigen bijdrage van € 175 per behandeling in rekening te gaan brengen. Dit plan, eerder getorpedeerd door een motie van GroenLinks, VVD en PvdA, moet de schatkist € 110 miljoen opleveren. Maar ten koste van wat?

Ten koste van stigmatisering van ernstig zieke mensen die zien dat zij voor de ernstige ziekte die hen overkomt een flink bedrag moeten betalen, terwijl de buurman voor een andere ziekte dat niet hoeft.

Ten koste van mensen die vaak op het bestaansminimum leven en voor wie hulp nu onbereikbaar wordt. € 175 euro is op een bijstandsuitkering heel veel, ongeveer het budget voor een maand eten. 

En ten koste van het welzijn van een groep mensen die tot voor kort op straat leefde, onder barre omstandigheden. Deze mensen hebben vaak meervoudige problematiek, zoals bijvoorbeeld een verslaving en schizofrenie. Om in leven te blijven en hun verslaving te kunnen voeden worden zij vaak veroorzakers van overlast en kleine criminaliteit. U weet wel, het ingeslagen autoruitje, de gerolde portemonnee. Fiets kopen?

Deze laatste groep mensen is de afgelopen jaren in de grote steden met succes opgevangen door GGZ-instellingen. Kijkt u maar eens in Hoog Catharijne, of in het Centrum van Rotterdam.

Wij snappen ook wel dat er de komende jaren bezuinigd moet worden in Nederland. Daarom heeft GGZ Nederland ook actief en constructief meegedacht met de minister en met politieke partijen over de manier waarop de groeiende vraag naar geestelijke gezondheidszorg is in te dammen. Door het aantal bedden te verminderen en mensen meer in hun eigen omgeving te helpen, waar dat mogelijk is. Of door e-mental health, hulpverlening via internet.

In een beschaafd land moet het uitgangspunt voor bezuinigen zijn dat de kwetsbaarste mensen beschermd worden, dat we zuinig omgaan met het mentale kapitaal dat onze samenleving draaiende houdt, dat we niet discrimineren tussen ziektes en dat we nieuwe methodes durven te ontwikkelen om mensen beter te helpen.

Die 1 op de 4, dat kunnen u en ik zijn, uw kind, uw vader of uw geliefde.