De Colgate-smile versus de Marlboro-cowboy

Zelden zag ik zo’n geprefabriceerd politiek optreden als afgelopen nacht. Nadat ik de eerste tien minuten het idee had naar een reclamespot van een tandpastamerk te kijken, kwam ik erachter dat het toch echt Joe Biden was die mij tot waanzin dreef met zijn niet aflatende drang zijn republikeinse evenknie Paul Ryan uit te lachen.

Het spindoctorisme droop met tubes tandpasta tegelijk van zijn glad geschoren kinnebak af: ‘Lach, Joe. Lach! Laat de mensen denken dat ze in een sit-com zitten en dat Ryan slechts flauwe grappen zit te tappen. Lach, Joe!’  had zijn staf hem ingefluisterd. En dus lachte Joe.

Hij lachte zelfs zoveel dat hij na een tijdje in paniek raakte omdat hij zijn mondhoeken niet meer naar beneden kreeg. ‘Ik blijf er in hangen!’, zag je hem denken. Zijn spindoctor zat uiteraard tussen het publiek en liet hem via een afgesproken code (drie keer aan linkeroorlel trekken is ‘lachen’, vier keer in rechterneusgat pulken is ‘interumperen’) weten dat het over een andere boeg moest. En dus gooide Joe het over een andere boeg.

Biden had het teken begrepen en begon Ryan te interumperen. Hij interumpeerde zelfs zo vaak dat Ryan aanvankelijk geïrriteerd reageerde maar het gaandeweg maar liet lopen. Hij hield zijn verhaal en liet zich zo min mogelijk afleiden door de ervaren vos. Hij bleef de stoïcijnse cowboy uit een Marlboro reclame, waar Biden als tandpasta-verkoper dringend aan een nieuwe poetsbeurt toe was. Een poetsbeurt die ik betreur, omdat mijn voorkeur naar de democraten uitgaat.

Het debat leverde uiteindelijk geen duidelijke winnaar op, al viel de naam Biden iets vaker in de media. Het doet er niet toe. In mijn optiek heeft Biden verloren. Niet eens zozeer van Ryan, maar van zijn spindoctor.

Volg Dennis op Twitter

De debuutroman van Dennis l’Ami is: De Eeuwige Mens